Ζώνη Σιωπής

35 Ζ Ω Ν Η Σ Ι Ω Π Η Σ «Ο αστυφύλακας Μάλον έμεινε δίπλα στη γυναίκα. Της μιλούσε. Ήταν αναίσθητη, όμως… απλώς της έλεγε ότι όλα θα πάνε καλά, ότι είμαστε αστυνομικοί, ότι ένα ασθενοφόρο είναι καθ’ οδόν και να κάνει υπομονή… Εγώ ανέβηκα στον επάνω όροφο. Στα πίσω υπνοδωμάτια… Δύο μικρά παιδιά βρίσκονται εκεί, ντετέκτιβ. Ένα αγοράκι κι ένα κοριτσάκι, στα κρεβάτια τους. Προσπάθησα να τους κάνω ανάνηψη. Είναι… ήταν πα­ γωμένα, άκαμπτα, όμως προσπάθησα έτσι κι αλλιώς. Ύστερα απ’ ό,τι είχε συμβεί με τη μητέρα, σκέφτηκα ότι ποτέ δεν ξέρεις, ίσως να μπορούσαν ακόμη να…» Σκούπιζε τα χέρια του στο μπροστινό μέρος του μπουφάν του, ασυναίσθητα, σαν να προ­ σπαθούσε να σβήσει την αίσθηση. Δεν του την είπα που ίσως είχε αλλοιώσει στοιχεία, είχε κάνει απλώς αυτό που του είχε βγει φυσικά. «Καμία τύχη. Όταν πια σιγουρεύτηκα, κατέβηκα ξανά στην κουζίνα με τον αστυφύλακα Μάλον και σας καλέ­ σαμε και τα λοιπά». «Η γυναίκα συνήλθε καθόλου; Είπε τίποτα;» ρώτησα. Κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. «Δεν κουνήθηκε. Πιστεύαμε ότι θα πέθαινε στα χέρια μας, ελέγχαμε συνέχεια για να είμαστε σίγουροι ότι είναι ακόμη…» Σκούπισε πάλι τα χέρια του. «Έχουμε κάποιον στο νοσοκομείο μαζί της;» «Ειδοποιήσαμε στο τμήμα, έχουν στείλει κάποιον. Ίσως θα ήταν καλύτερα ένας απ’ τους δυο μας να είχε πάει μαζί της, όμως έπρεπε να αποκλείσουμε τον τόπο του εγκλήματος και η αδερφή… ήταν… Τέλος πάντων, την ακούτε». «Της είπατε τα νέα». Όποτε μπορώ, ανακοινώνω εγώ τι έχει συμβεί. Μπορείς να καταλάβεις πολλά από την πρώτη αντίδραση. Ο ένστολος είπε αμυντικά: «Της ζητήσαμε να περιμένει έξω πριν μπούμε, όμως δεν είχαμε κάποιον να μείνει μαζί της. Περίμενε κάμποσο, ύστερα