Ο χρυσός γιός

[ 21 ] Γέρνει το κεφάλι του στο πλάι. «Του έχεις στήσει τη δική σου παγίδα». «Τώρα, τι σε κάνει να το λες αυτό;» «Θα μπορούσες να μας το έχεις πει. Θα μπορούσα να έχω…» «Ο Κάρνος θα πέσει σήμερα, αδερφέ μου. Αυτή είναι η πραγ- ματικότητα». «Φυσικά. Θέλω απλώς να βοηθήσω. Το ξέρεις αυτό». «Το ξέρω». Πνίγω ένα χασμουρητό και αφήνω τη ματιά μου να σαρώσει τις θέσεις του προσωπικού της γέφυρας πίσω και κάτω μου. Κυανοί πολλών αποχρώσεων αγκομαχούν εκεί πέρα, κουμαντάροντας τα συστήματα λειτουργίας του σκάφους μου. Μιλούν πιο αργά από κάθε άλλο Χρώμα με εξαίρεση τους Οψι- διανούς, προκρίνοντας την ψηφιακή επικοινωνία. Είναι μεγα- λύτεροι από μένα, απόφοιτοι της Μεσονύκτιας Σχολής όλοι. Πέρα από αυτούς, κοντά στο πίσω μέρος της γέφυρας, Γκρίζοι πεζοναύτες και κάμποσοι Οψιδιανοί στέκονται φρουροί. Χτυ- πάω τον Ροκ στον ώμο. «Ήρθε η ώρα». «Ναύτες!» φωνάζω στους Κυανούς στις θέσεις πληρώματος. «Εντείνετε την προσοχή σας. Αυτό είναι το τελευταίο καρφί στο φέρετρο του Μπελόνα. Θα στείλουμε αυτό το κάθαρμα στον αιθέρα και σας υπόσχομαι το μεγαλύτερο δώρο που έχω τη δύ- ναμη να δώσω – μία εβδομάδα συνεχούς ύπνου. Έξοχα;» Μερικοί από τους Γκρίζους κοντά στο πίσω μέρος της γέφυ- ρας γελούν. Οι Κυανοί απλώς χτυπούν τις αρθρώσεις τους πάνω στα όργανά τους. Θα έδινα τον μισό από τον αξιόλογο τραπεζι- κό μου λογαριασμό, ευγενή παραχώρηση του Αρχικυβερνήτη, για να δω ένα από αυτά τα ξεθωριασμένα κωθώνια να σκάει ένα χαμόγελο. «Φτάνει η καθυστέρηση» αναγγέλλω. «Πυροβολητές, στη θέ- ση σας. Ροκ, δημιούργησε κλοιό με τα αντιτορπιλικά μου σκάφη. Βίκτρα, φρόντισε τη στόχευση. Τάκτε, ανάπτυξη προστασίας.