Χιονοθύελλα με άρωμα πικραμύγδαλου

7 Ο καιρός προμήνυε χιονόπτωση. Απέμενε μια βδομάδα μέχρι τα Χριστούγεννα και ο Δεκέμβριος είχε ήδη ρε- κόρ σε χιόνια και κρύο. Ο παχύς πάγος σκέπαζε τα πάντα εδώ και εβδομάδες, αλλά η παγόλυση των τελευταίων ημε- ρών τον είχε κάνει κάπως εύθραυστο και επικίνδυνο. Ο Μάρτιν Μολίν στεκόταν στην πλώρη του σκάφους που έπλεε αργά στο αυλάκι που είχε ανοίξει το ταχύπλοο διά- σωσης στον πάγο μέχρι και το νησί Βαλέ. Αναρωτιόταν μέσα του τι ακριβώς έκανε εκεί και αν είχε τελικά πάρει τη σωστή απόφαση. Αλλά η Λισέτ τού το είχε ζητήσει τόσο επίμονα. Τον είχε παρακαλέσει γονατιστή, αν ήθελε να είναι ειλικρινής. Οι οικογενειακές μαζώξεις δεν αποτελού- σαν το φόρτε της, είχε πει, και θα ήταν πολύ ευκολότερο να αντέξει αν ήταν κι εκείνος μαζί της. Το πρόβλημα ήταν πως μια συνάντηση με το σόι θα σήμαινε κάποια σοβαρό- τητα στη σχέση, την οποία ετούτος ούτως ή άλλως δεν αναγνώριζε. Αλλά όσα είχαν γίνει και είχαν ειπωθεί ήταν οριστικά. Τώρα βρισκόταν εδώ, με ρότα προς την παλιά παιδική κατα- σκήνωση στο Βαλέ, για να περάσει δυο μέρες μαζί με την οικογένειά της. Στράφηκε προς τα πίσω. Η Φιελμπάκα ήταν, αναντίρ- ρητα, απίστευτα όμορφη, ακόμα και τώρα τον χειμώνα, με