Χαρούμενα μαγικά Χριστούγεννα

7 Όμως, τέτοιο σχολείο, όπου γονείς και παππούδες θα μπορούσαν να ξανακαθίσουν στα θρανία και να μάθουν τις επιθυμίες και τα γούστα των παιδιών και των εγγονιών τους, που ζούσαν στην ατομική εποχή και απο- λάμβαναν τα αγαθά της παγκόσμιας βιομη- χανίας παιχνιδιών, τέτοιο σχολείο, σκεφτό- μουν, υπήρχε άραγε ή όχι; – Ελάτε, είπε μια φωνούλα, περάστε, ρίξτε μια ματιά. Aμάν πια, ρίζες θα βγάλετε στο πεζοδρόμιο! Η φωνή προερχόταν από ένα ανθρωπάκι που είχε ξεμυτίσει από ένα στενό και χαμη- λοτάβανο μαγαζάκι χωρίς βιτρίνα. Ποιος ξέρει πόση ώρα στε- κόμουν εκεί, μετά τη μάταιη περιπλάνησή μου, ποιος ξέρει πόση ώρα με περιεργαζόταν το παράξενο ανθρωπάκι, χαμογελώντας πίσω από τα τεράστια γυαλιά του, το μόνο μεγάλο αντικείμενο πάνω σ’ ένα μουτράκι όπου όλα ήταν μικρά: τα μάτια, η μύτη, το στόμα, το μουστάκι, το μαύρο γενάκι στο πιγούνι. – Μα καλά, εσείς πουλάτε παιχνίδια; ρώτησα καχύποπτα. – Μπορεί, απάντησε το ανθρωπάκι. Όσο βρίσκεται κάποιος να τ’ αγοράζει, εγώ τα πουλάω. – Για να δω λίγο. Μπήκα στο μαγαζάκι, όπου υπήρχε χώρος μόνο για δύο ξύλινα σκαμνάκια και για ένα ράφι όπου ήταν τοποθετημένα τέσσερα πέντε μικροσκοπικά κουτιά. – Με συγχωρείτε, είπα, αλλά εγώ δε βλέπω πουθενά παιχνίδια. – Θα τα δείτε τώρα, υπομονή. Το ανθρωπάκι άνοιξε το ένα από τα κουτιά κι έβγαλε από μέσα μια συσκευή που με την πρώτη ματιά μού φάνηκε σαν ένα θεόρατο τηλεχειριστήριο, που θα μπορούσε να βάλει μια τηλεόραση σε λειτουργία από μακριά, με κουμπιά για να την αναβοσβήνει, για ν’ αλλάζει κανάλια, να αυξομειώνει την ένταση, να ρυθμίζει τη φωτεινότητα. – Αυτό το πράγμα βρίσκεται ήδη σε όλα τα σπίτια, μουρμούρισα με δυσφορία. Δε φαντάζεστε, βέβαια, πως για ένα μικρό παιδί μπορεί αυτό να είναι κάτι ξεχωριστό; – Έτσι λέτε; είπε χαμογελαστά το ανθρωπάκι. Για πατήστε λίγο ένα από αυτά τα κουμπιά. Το δώδε- κα, για παράδειγμα. ό ; α