Τζακ

T Z A K 31 που το σκέφτομαι, δεν πιστεύω καν ότι κάθομαι εδώ και σας μιλάω». «Άρα λοιπόν» είπε «πιστεύατε πως θα με ξαναδείτε και θέλατε να βεβαιωθείτε ότι δεν θα ενδίδατε στην καλύτερη πλευρά του χαρακτήρα σας ώστε να με αφήσετε να επανορ- θώσω. Έπρεπε να θωρακιστείτε ενάντια σ’ αυτήν την πιθανό- τητα. Αλλά τώρα είστε εδώ, και χαίρεστε που με βλέπετε, είτε σας αρέσει είτε όχι. Θα μείνουμε εδώ για ώρες. Θα είμαι χαριτωμένος…». «Αλήθεια, δεν είστε και πολύ χαριτωμένος. Θα έπρεπε να το ξέρατε πια. Καλύτερα να σταματήσετε να το προσπαθείτε». Πήρε βαθιά ανάσα. «Το μόνο που προσπαθώ είναι, κουτσά στραβά, να κρατήσω ζωντανή τη συζήτηση. Είπατε πως αυτό θέλετε. Αναγνωρίζω τα όριά μου. Δεν χρειάζεται να γίνεστε σκληρή». Εκείνη κούνησε το κεφάλι της. «Ω, λυπάμαι. Πραγματικά. Ξεχάστε τι είπα. Φταίει που ήμουν πολύ θυμωμένη μαζί σας, για πολύ καιρό». Εκείνος είπε ό,τι σκεφτόταν. «Με τιμά αυτό». Τον κοίταξε, κι αυτός την άφησε. Η σκούρα ηρεμία του προσώπου της εξακολουθούσε να τον γαληνεύει, σαν χάδι. «Δεν θυμάμαι αυτήν την ουλή» του είπε. Εκείνος κατένευσε. «Δεν υπήρχε». Κι έπειτα είπε, «Ευχα- ριστώ». Εκείνη απέστρεψε το βλέμμα. «Ας μη μιλάμε για λίγο. Μπορούμε να μείνουμε απλώς σιωπηλοί». «Όπως θέλετε». Κάθισαν εκεί χωρίς να μιλούν, κι έπειτα εκείνη ψιθύρισε, «Το ακούσατε αυτό; Ακούσατε φωνές; Έρχεται κανείς;».