Τζακ

M A R I L Y N N E R O B I N S O N 30 είναι γρασίδι. Όπερ έδει δείξαι. Λουλούδια του αγρού. Η φω- τεινή λίμνη κάτω από τον φανοστάτη κρατούσε το σκοτάδι σε απόσταση. Είμαι αποδιωγμένος και σκυθρωπός, σκέφτηκε. Πληγωμένος. Δεν την κοίταζε, επειδή, αν την κοίταζε, θα τον κοιτούσε κι εκείνη. Είχε παρατηρήσει ότι οι άντρες που ήταν άνεργοι με τον δικό του τρόπο και κατά συνέπεια κατέ- φευγαν στο ποτό σημαδεύονταν, αργά ή γρήγορα, από μια ρυτίδα στο μέτωπο. Ωστόσο δεν άγγιξε το μέτωπό του. Η νευρικότητά του ήταν ο λόγος που ένιωθε ότι η ένταση απο- τυπωνόταν στο πρόσωπό του. Αν κάθονταν εκεί, δίπλα δίπλα, ως το ξημέρωμα, η ένταση θα μαλάκωνε. «Σας οφείλω μια συγγνώμη» του είπε. «Δεν ήμουν ευγε- νική». «Αυτό αληθεύει» είπε εκείνος. «Οπότε». «Οπότε;» «Οπότε πληρώστε με». Εκείνη γέλασε. «Παρακαλώ, δεχτείτε τη συγγνώμη μου». «Θεωρήστε το λήξαν. Και τώρα» της είπε «δεχτείτε κι εσείς τη δική μου». Εκείνη ανασήκωσε τους ώμους της. «Αλήθεια, δεν θέλω να το κάνω». «Το σωστό να λέγεται, έτσι δεν είναι;» «Όχι, όχι όλες τις φορές. Επιπλέον, υποσχέθηκα στον εαυ- τό μου πως δεν θα το έκανα». «Υποσχεθήκατε στον εαυτό σας; Αυτό πρακτικά δεν με- τράει. Συνεχώς αθετώ τις υποσχέσεις προς τον εαυτό μου κι ακόμη μιλιόμαστε, ο εαυτός μου κι εγώ. Όταν δεν υπάρχει κανένας γύρω μας να μας ακούσει, βέβαια». «Νομίζετε ότι θα πω σε κανέναν άλλον τι κάνατε; Τώρα