Το σκυλί των Μπέσκερβιλ

10 Ο Χολμς ήταν καθισμένος με την πλάτη στραμμένη προς το μέρος μου κι εγώ δεν είχα δώσει την παραμι­ κρή ένδειξη για το τι έκανα. «Μα πώς ήξερες τι κάνω; Θα ’λεγε κανείς πως έχεις μάτια και στον σβέρκο». «Αν μη τι άλλο, έχω μια καλογυαλισμένη επάργυρη καφετιέρα μπροστά μου» αποκρίθηκε εκείνος. «Πες μου, όμως, Γουάτσον, τι συμπεραίνεις από το μπαστού­ νι του επισκέπτη μας; Καθώς είχαμε την ατυχία να μην τον προλάβουμε και δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα ποιος ήταν ο σκοπός του, αυτό το ακούσια αφημένο ενθύμιο καθίσταται σημαντικό. Πες μου τι εικόνα σχη­ ματίζεις για τον άνθρωπο αυτόν εξετάζοντάς το». «Νομίζω» είπα εγώ, προσπαθώντας ν’ ακολουθήσω τις μεθόδους του συνεργάτη μου, στον βαθμό που αυ­ τό ήταν εφικτό «πως ο Δρ Μόρτιμερ είναι ένας επιτυ­ χημένος, ηλικιωμένος γιατρός, ιδιαίτερα ευυπόληπτος, εφόσον οι γνωστοί του μπήκαν στη διαδικασία να του προσφέρουν αυτό το δείγμα της εκτίμησής τους». «Ωραία!» είπε ο Χολμς. «Εξαιρετικά!» «Βρίσκω επίσης πιθανό το ενδεχόμενο να είναι επαρχιακός γιατρός, που επισκέπτεται πολλούς από τους ασθενείς του πεζός». «Γιατί αυτό;» «Διότι αυτό το μπαστούνι, αν και αρχικά υπήρξε εξαιρετικά όμορφο, είναι τόσο χτυπημένο, ώστε το θεωρώ εξαιρετικά απίθανο να το χρησιμοποιεί ένας