Το φάντασμα του βεστιαρίου

P A T R I C K M c G R A T H 8 τον σύζυγό της και λεπτή, με πρόσωπο χλωμό και σμιλευτό, με το πιγούνι κρατημένο ψηλά, έδειχνε σαν να ήταν λαξε­ μένη ολόκληρη σε σκληρή άσπρη πέτρα. Το όλο αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι άκρως δραματικό, μόνο που, Χριστέ μου –και δεν μας αρέσει που το λέμε–, τα δόντια της ήταν απαίσια! Κιτρινισμένα, μαύρα στη ρίζα και με κενά ανάμε­ σά τους. Και σε τούτο, όπως συμβαίνει με πολλούς Εγγλέ­ ζους, μπορεί να οφειλόταν ο ξινός της χαρακτήρας, δηλα­ δή η βαθιά της απροθυμία να χαμογελάσει. Αν όμως η γλώσσα της μπορούσε να γίνει φαρμακερή, το μυαλό της δεν έπαυε να είναι καθαρό, ακόμα κι όταν έπινε. Και ήταν μια από τις καλύτερες υπεύθυνες βεστιαρίου στο Λονδίνο. Για τον εαυτό της της άρεσε το φίνο μαύρο ύφασμα, ένα ρούχο με παλιομοδίτικο κόψιμο, ίσως με λίγο ασήμι στον λαιμό ή στον καρπό. Με τη βελόνα ήταν πιο επιδέξια από τους περισσότερους όταν χρειαζόταν – και γρήγορη επίσης. Με λίγη βάτα, λίγη γαρνιτούρα, μια πιέτα, μια καρφίτσα, μια βελονιά, ένα δαντελωτό ρεταλάκι μπορούσε να μετα­ τρέψει ακόμα και το πιο άχαρο ρούχο σε κάτι κομψό και ξεχωριστό. Κάτω από το παλτό της φορούσε σακάκι με φαρδιούς ώμους και στενή φούστα. Οι κάλτσες της ήταν ολομέταξες. Η Τζόαν καμάρωνε για τη δουλειά της και αξίωνε απ’ όσους είχε στη δούλεψή της να είναι εξίσου τελειομανείς. Μια ζωή προσπαθούσε, αν και όχι πάντοτε με επιτυχία, να εξαιρεί τον σύζυγό της από τη δυστυχία που ήταν ικανή να προκαλεί σε άλλους, υποδεέστερους θνητούς. Ωστόσο με την κόρη της, σε ό,τι είχε να κάνει με τη Βέρα, ήταν λέαι