Τι απομένει απ' τη φωτιά

9 Αγαπητέ Μιχάλη, Πρώτα απ’ όλα, εύχομαι με όλη μου την καρδιά να είστε όλοι καλά: εσύ, η οικογένειά σου και η μανούλα σου. Και ζητώ συγγνώμη που δεν μπόρεσα να γράψω νωρίτερα. Όμως θα καταλάβεις το γιατί. Θυμάσαι εκείνο το μεσημέρι, πριν σας αποχαιρετήσω, που καθόμασταν ολόγυρα στο τραπέζι; Ζήτησες να βάλω στο χαρτί τα όσα πέρασα στη ζωή μου και να σου τα στείλω. Είπα «ναι» δίχως να το πολυσκεφτώ: «Ναι, θα τα γράψω μόλις κατεβώ στην Αρζεντίνα και θα σ’ τα στείλω». Εκείνη την καλή κι αγαπημένη ώρα, σου έδωσα μια υπόσχεση απ’ την καρδιά μου μέσα. Μ’ έπιασες μπόσικο. Και πάει... Τον λόγο μου εγώ, άμα τον ξεστομίσω, δεν τον γράφω στο νερό · στην πέτρα τον χαράζω και πίσω δεν τον παίρνω. Και για όσα έδωσα υπόσχεση θα σου τα γράψω καταλεπτώς. Από τη μέρα λοιπόν που γύρισα, μου τριβέλιζε τον νου το πώς να αρχίσω το γράψιμο της ζωής μου, από πού να κινήσω, τι να κρατήσω και με ποιες λέξεις να πω την ιστορία μου.