Θα σε ξεχνάω κάθε μέρα

ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΛΕΞΑΚΗΣ [ 8 ] του αλόγου του. Στον τοίχο του βάθους, δεξιά από το παράθυρο και πάνω από την πλάτη του κρεβατιού, βλέ- πω τη δική σου φωτογραφία. Και το κρεβάτι αυτό προ- έρχεται από τη Νέα Φιλαδέλφεια. Είναι το μόνο που κράτησα, τα άλλα τα αντικατέστησα με πέτρινα, μου τα έχτισε πέρσι τον χειμώνα ο Χρήστος. Τα παντζούρια είναι κλειστά, ωστόσο διακρίνω τα πάντα. Εξετάζω τη ράχη των βιβλίων. Πηγαίνω ξανά στο δωμάτιο των παιδιών. Υπάρχει μια ρωγμή στο τσι- μεντένιο πάτωμα που θα μεγαλώσει με τα χρόνια κι ένα μαύρο σημάδι στον τοίχο που ίσως είναι ένα έντομο. Τα εργαλεία που έχω στην αποθήκη είναι σκουριασμένα. Ρώτησα έναν σιδερά από τον Πύργο τι πρέπει να κάνω για να μη σκουριάζουν. – Να τα χρησιμοποιείς, μου απάντησε. Όταν τα χρη- σιμοποιείς δεν σκουριάζουν. Παρά το γεγονός ότι δεν τα χρησιμοποιώ αρκετά, οι λαβές και των δύο σφυριών είναι σπασμένες. Λογαριάζω να τις αντικαταστήσω. Κι ο καθρέφτης του μπάνιου χρειάζεται επισκευή. Ίσως επιχειρήσω κάποτε να κολ- λήσω το κεφάλι του Κινέζου. Τα περισσότερα βιβλία μου βρίσκονται εδώ, στο μι- κρό δωμάτιο. Τα φέρνω λίγα λίγα από το Παρίσι, όπου, όπως ξέρεις, δεν διαθέτω καθόλου χώρο. Προ ετών, σε