Τα παλιά ασήμια (Μεταίχμιο Pocket)

[ 14 ] μπορούν να έχουν τα βλέφαρα;–, σφίγγονται σε μια απέλπιδα προ- σπάθεια να διώξουν τους ήχους, λες και ακούει με τα μάτια… Μια ξένη γυναικείαφωνήπροσποιείται ανεπιτυχώς πως μαλώνει τους υπόλοιπους, ή έστω όσους αναίσχυντα γελάνε δυνατά, και αυτή, ενώσυνειδητοποιεί πως οι παλμοί της τώρα είναι πιο άταχτοι, ακούει μια άλλη φωνή, ανδρική τώρα, κάτι να λέει για σουτζούκια και πιλάφια του Παραδείσου. Τότε όλοι –όλοι; Πώς είναι δυνατό να ξέρει με τα μάτια σφαλιστά;–, οι περισσότεροι τέλος πάντων ξεσπά- νε σε γέλια. Το κενό στο στομάχι όσο πάει και μεγαλώνει ενώ τα γέλια επα- ναλαμβάνονται, το διάφραγμα πιέζει την καρδιά της, θα σπάσει, θα σταματήσει, θα εκραγεί – είναι τόσο σίγουρη γι’αυτό! Τα χέρια τρέ- μουν παγωμένα και ο ιδρώτας κυλάει, επιτέλους, ανάμεσα από τα σφιγμένα δάχτυλα. Πανικός. Μια αξιοπρεπέστατη κρίση πανικού. Τα δευτερόλεπτασυνθέτουν αγκομαχώντας τρομαγμένα λεπτά. Το τρεμάμενο ιδρωμένο χέρι ανοίγει στα ψαχουλευτά τη βαλβίδα τουαέραπάνωαπό το κεφάλι της, δροσιά, κάποιαδροσιά. Οι παλμοί της καρδιάς τηςσυνεχίζουν τον ξέφρενοχορότους γεμίζονταςασφυ- κτικά τα αυτιά της . Μαζεύει κάποια ξέφτια ψυχραιμίας που τριγυρίζουν αδέσποτα στο σταματημένο της μυαλό, ενώμιαφωνή στο βάθος της συνείδη- σής της υπαγορεύει: «Κορίτσι μου; Είσαι καλά; Ανάπνευσε, πάρε βαθιά ανάσα, κορίτσι μου. Έτσι μπράβο. Κράτα την αναπνοή σου όσο μπορείς. Μπράβο, εκπνοή! Πάλι, μαζί, ακολούθα με!». Να προσπαθήσει, πρέπει να προσπαθήσει. Ετοιμάζεται, σφίγγει τα κάτασπρα από τον πανικό χείλη, τα σφίγγει μη και φύγει μόριο αέρα από μέσα τους, βαθιά εισπνοή από τη μύτη… Όλος ο αέρας προς τα κάτω… Τον αισθάνεται να διατρέχει άχρωμος, άοσμος,