Τα παιδιά μας, αυτοί οι μικροί φιλόσοφοι

TA ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ, ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΜΙΚΡΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ 20 Διασκεδάζει και χαίρεται με το τίποτα: με μία σταγόνα νερό που πέφτει πάνω στο μουστάκι του, με ένα ελαφρύ αεράκι που του χαϊδεύει το τρίχωμα, με το κρυφτό που παίζει με ένα ποντίκι. Ο Λεόν δεν είναι ποτέ θλιμμένος ούτε κακοδιάθετος, είναι πολύ απασχολημένος με το να γεμίζει τις ζωές του με ευχάριστα πράγ- ματα! «Ελπίζω η έβδομη ζωή μου να είναι η πιο ωραία απ’ όλες! Έτσι δεν θα έχω κανένα παράπονο όταν θα πρέπει να φύγω για πάντα» εξηγεί ο χοντρός Λεόν στον νεόκοπο φίλο του Γκαστόν. «Μήπως έχει δίκιο;» αναρωτιέται ο Γκαστόν… Είναι πολύ λίγοι οι ενήλικες οι οποίοι νιώθουν άνετα απέναντι στις ερωτήσεις των παιδιών που σχετίζονται με αυτά τα δύο θε­ μελιώδη αινίγματα: «Γιατί τελειώνει η ζωή;» και «Από πού ξεκινά;». Κι όμως, τα περισσότερα παιδιά θέτουν αυτά τα ερωτήματα με επιμονή γύρω στην ηλικία των τεσσάρων ή πέντε ετών. Λες και νιώθουν αμυδρά ότι δεν μπορούμε να αφήνουμε στην άκρη τέ­ τοιες ερωτήσεις που σχετίζονται άμεσα με τη ζωή, λες και διαι­ σθάνονται ότι όλοι οι άνθρωποι που προηγήθηκαν έχουν έρθει αντιμέτωποι με τέτοιου είδους ερωτήματα και όλοι αυτοί που θα ακολουθήσουν θα συνεχίσουν να τα αντιμετωπίζουν. Άλλωστε, οι θρησκείες γεννήθηκαν για να δώσουν μια απάντηση σε αυτές ακριβώς τις ερωτήσεις. Αλλά και η φιλοσοφία, από την πλευρά της, ασχολείται εκτενώς, από τις απαρχές της, με αυτά τα υπαρξια­ κά ερωτήματα. Με απορίες όπως «Γιατί πεθαίνουμε;» και «Πού βρισκόμουν πριν γεννηθώ;», τα παιδάκια εισέρχονται ισότιμα στον χώρο της φιλοσοφίας, χωρίς βέβαια να το ξέρουν. Έτσι επιβεβαιώ­ νουν την αντίληψη του Πλάτωνα: «Εκ φύσεως, στη νόηση του ανθρώπου ενυπάρχει μία φιλοσοφία». Καθώς και εκείνη του Ρο