Τα κύματα του Βοσπόρου (Μεταίχμιο Pocket)

[ 14 ] Στην επάνω αριστερή γωνία, στο σπίτι του Ρωμιού γιατρού Φαί- δωνα Καραμάνογλου, με πρόσοψη σε τρεις δρόμους, ετοιμαζόταν μεγάλος χορός προς τιμήν του μικρού του αδελφού Κίμωνα. «Ευρυδίκη, σε θερμοπαρακαλώ. Είναι για μένα μέρα χαράς. Θέ- λω κοντά μου όσους με κάνουν να νιώθω όμορφα κι εσύ ξέρεις, καταλαβαίνεις, θέλωνα πω, κάθε φορά που έρχομαι εδώκατεβαίνω σαν τρελός στο υπόγειο νασε δω, έχωγιασένα τρυφερά αισθήματα. Έλα αύριο στον χορό, μη με απογοητεύσεις…» Η ευγενική παρουσία και ο παρακλητικός τόνος της φωνής του δεν της άφησαν περιθώρια να αρνηθεί. Είχε αντιληφθεί το ενδια- φέρον του νέου, που φαινόταν τόσο αληθινό, αλλά και πάλι, τι δουλειά είχε αυτή, μια υπηρέτρια του υπογείου, να δεχτεί την πρό- σκληση; Καθόταν τώρα μουσκεμένη έξωαπό την κύρια είσοδο του αρχοντικού και αναρωτιόταν γιατί δεν είχε βρει τη δύναμη να πει όχι. Έπρεπε να πνίξει την πίκρα, την οργή, την αγανάκτησή της και να παρευρεθεί σε αυτή τη γιορτή σαν να μη συνέβαινε τίποτα. Ντρεπόταν τόσο πολύ, μα και συγχρόνως ήλπιζε. Ήλπιζε πως τελι- κά εκείνος μπορεί και να άλλαζε γνώμη, χρόνια παντρεμένος και δεν είχε αποκτήσει παιδί, ίσως η σκέψη ενός δικού του παιδιού να τον μαλάκωνε τελικά. Ίσως, ίσως, πού με πάει αυτός ο δρόμος; σκέφτηκε κι ενστικτωδώς άγγιξε με το μουσκεμένο από τη βροχή χέρι την ήδη στρογγυλεμένη κοιλίτσα της. Πώς θα αντίκριζε πάλι εκείνον; Όταν χθες βράδυ τον περίμενε να γυρίσει από το ιατρείο, τρέμο- ντας από φόβο μην καταλάβει τίποτα η γυναίκα του, η Ισμήνη, στο άκουσμα του νέου της εγκυμοσύνης την κοίταξε παγεράαδιάφορος και το μόνο που είπε ήταν: «Τι αστείο είναι πάλι αυτό και τι σε κάνει να πιστεύεις ότι είναι κάτι που με ενδιαφέρει; Ααα! Μα για στάσου.