Σκοτεινές επιγραφές

ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΕΠΙΓΡΑΦΕΣ 21 θέης, που φορούν ακριβά παπούτσια και ονειρεύονται χαρέμια με τη Σακίρα και την Τζέι Λο να εκλιπαρούν γυμνές, γονατιστές, το ξυρισμένο τους μόριο. Λίγο πιο κάτω, η πλατεία Μαβίλη γεμίζει τα πρωινά με ένα ετερόκλητο πλήθος. Επαρχιώτες φοιτητές, μαθη- τευόμενοι νοσηλευτές και ανάμεσά τους μεσόκοποι επεν- δυτές του Χρηματιστήριου και εξέκιουτιβ των διάφορων ύποπτων επιχειρήσεων που στεγάζονται στα πολυτελή γραφεία ένα γύρο στα μέγαρα της Βασιλίσσης Σοφίας, ρουφάνε τον αέρα της πόλης μέσ᾽ από τα καλαμάκια του καφέ και παρακολουθούν τα περιστέρια να προσγειώ­ νονται στα υπολείμματα από τυρόπιτες και τοστάκια. Ίσως η προτομή της Βουγιουκλάκη πλάι στον Μαβίλη, τον λεπταίσθητο ποιητή που σκοτώθηκε στον πόλεμο, να επι- τρέπει αυτή την αταίριαστη ανάμειξη στα καφέ της πλα- τειούλας. Η περιοχή εδώ αστυνομεύεται διαρκώς. Είναι η Αμερικάνικη Πρεσβεία στα δυο βήματα, το Μέγαρο στα πέντε. Γκράφιτι δεν βλέπεις ούτε για δείγμα. Άλλωστε τα παιδιά δεν κόβουν βόλτες σε τέτοια μέρη μολυσμένα και δεν καταθέτουν τα ιερά και τα όσιά τους μυστικά σ’ όποιους τοίχους να ’ναι. Ανάμεσα πλατεία Μαβίλη και Λεωφόρο, ιατρεία και νοσοκομεία, μεσιτικά γραφεία, εισπρακτικές εταιρείες με παραθυρόφυλλα κλειστά, ημιυπόγεια μπαράκια για αδερφές και ισόγεια τυροπιτάδικα όπου αδελφές (νοσο- κόμες) και τραυματιοφορείς με τα λευκά τους τσόκαρα, τσιμπάνε κάτι στα όρθια, για να επιστρέψουν στους ορούς μας και στις πάπιες μας ‒ ημών των νοσηλευομένων. Πώς θα έβρισκε λοιπόν αυτούς που θα του ξεδιάλυναν