Το σημάδιο του σκορπιού

[ 14 ] οι χορεύτριες που εργάζονταν μόνιμα στο καμπαρέ «Ιμπέριαλ» ή σε κάποιο άλλο βαριετέ. Δύο βραδιές τη βδομάδα στο σαλόνι είχε γλέντι σε ανατολίτικο στιλ (χορός κοιλιάς από μερικές «Αιγύπτιες» που καθημερινά χόρευαν σε καμπαρέ και αλλού), δύο σε κλασικό στιλ (βακχικά όργια), μία σε χυδαία γερμανικό (η Χάιντι με δαντελέ­ νια κιλότα), και μία βραδιά ήταν ρεζερβέ για ειδικούς πελάτες που συνήθως νοίκιαζαν όλο το κλαμπ για διακριτικές συναντήσεις. Τις Δευτέρες το μαγαζί ήταν κλειστό. Σύντομα καθιερώθηκαν και τη­ λεφωνικές κρατήσεις, έτσι το πρωσικό παλατάκι στο Oπεράου, στα προάστια του Μπρέσλαου, το γνώριζε πλέον όλη η πόλη. Η από­ σβεση του κεφαλαίου έγινε πολύ γρήγορα, μολονότι ηΜαντάμ δεν ήταν ο μοναδικός επενδυτής. Μεγάλο μέρος των εξόδων το κάλυ­ ψε το αρχηγείο της αστυνομίας του Μπρέσλαου. Τα κέρδη της επι­ χείρησης δεν ήταν μόνο οικονομικής φύσης. Όλοι λοιπόν ήταν ευ­ χαριστημένοι, και περισσότερο οι πελάτες, περιστασιακοί και στα­ θεροί – οι οποίοι όλο πλήθαιναν. Εξάλλου πού αλλού ο καθηγητής ανατολικών σπουδών Ότο Αντρέα μπορούσε να κυνηγάει με χα­ ντζάρι στο χέρι και τουρμπάνι στο κεφάλι ένα ανυπεράσπιστο ου­ ρί, για να το καβαλήσει πάνω στις κατακόκκινες μαξιλάρες; Πού αλλού ο διευθυντής του Δημοτικού Θεάτρου της πόλης Φριτς Pαϊν­ φέλντερ μπορούσε να εκθέτει την παχιά του πλάτη στις γλυκές κλοτσιές από την μπότα ιππασίας μιας λυγερής Αμαζόνας; Η Μαντάμ καταλάβαινε πολύ καλά τους άντρες και ήταν ευτυχι­ σμένη όταν μπορούσε να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις τους. Πρό­ σφατα ένιωσε μεγάλη χαρά όταν βρήκε για τον αναπληρωτή διευ­ θυντή του Τμήματος Δίωξης Εγκλήματος του αρχηγείου της αστυ­ νομίας, τον αστυνόμο Έμπερχαρντ Μοκ, δύο κοπέλες που έπαιζαν σκάκι. Η Μαντάμ έτρεφε ιδιαίτερη συμπάθεια για τον σωματώδη