Σε είδα (pocket)

[ 12 ] βλέμμα. Τα παπούτσια γύρω μου είναι πολλά και διάφορα: των αντρών είναι μεγάλα και γυαλιστερά, κάτω από ριγέ στριφώματα · των γυναικών, με τακούνια και πολύχρωμα, με τα δάχτυλα στριμωγ­ μένα σε απίστευτες μύτες. Ανάμεσα στα πόδια βλέπω δυο γάμπες με στιλπνό καλσόν, οπάκ μαύρο νάιλον, που καταλήγει σε κάτασπρα αθλητικά. Δεν βλέπω τη γυναίκα στην οποία ανήκουν αλλά τη φα­ ντάζομαι εικοσάρα, με ένα ζευγάρι επίσημες γόβες με ιλιγγιώδες τακούνι κρυμμένες σε μια μεγάλη τσάντα ή σε ένα συρτάρι στη δουλειά της. Ποτέ δεν έχω φορέσει τακούνια μέρα. Όταν έμεινα έγκυος στον Τζάστιν καλά καλά δεν είχα βγάλει τα δετά μου Clark’s και δεν υπήρ­ χε περιθώριο για τακούνια στο ταμείο τουTesco ή όταν προσπαθείς να πείσεις ένα νήπιο να προχωρήσει στον κεντρικό δρόμο. Τώρα είμαι αρκετά μεγάλη για να ξέρω. Μιαώρα στο τρένο για να πάωστη δουλειά· άλλημιαώραστην επιστροφή. Σκοντάφτεις σε χαλασμένες κυλιόμενες σκάλες. Σε πατάνε καροτσάκια και ποδήλατα. Και για ποιο λόγο; Για οκτώώρες πίσω από ένα γραφείο. Κρατάω τα τακού­ νια μου για γιορτές και διακοπές. Φοράω μια στολή που έχω επιβά­ λει εγώ στον εαυτό μου, μαύρο παντελόνι και συναλλάζω ελαστικά μπλουζάκια που δεν χρειάζονται σίδερο κι είναι όσο κομψά χρειά­ ζεται για να περνάνε ως ρούχα για το γραφείο · στο τελευταίο μου συρτάρι φυλάω μια ζακέτα για τις μέρες που έχει πολλή δουλειά, που σημαίνει ότι η πόρτα ανοίγει διαρκώς και η ζέστη χάνεται με κάθε πιθανό πελάτη. Το τρένο σταματάει και βγαίνω σπρώχνοντας στην αποβάθρα. Από εκεί παίρνω το υπέργειο τρένο και, παρόλο που συχνά είναι εξίσου γεμάτο, το προτιμώ. Νιώθω άβολα όταν είμαι κάτω από το έδαφος, να μην μπορώ να ανασάνω, αν και ξέρωπως είναι ιδέα μου.