Σε είδα

C L A R E M A C K I N T O S H 12 μια έκφραση αλληλεγγύης. Δέχομαι την οπτική επαφή στιγμιαία, κι ύστερα χαμηλώνω το βλέμμα. Τα παπούτσια γύρω μου είναι πολλά και διάφορα: των αντρών είναι μεγάλα και γυαλιστερά, κάτω από ριγέ στριφώματα· των γυναικών, με τακούνια και πο- λύχρωμα, με τα δάχτυλα στριμωγμένα σε απίστευτες μύτες. Ανά- μεσα στα πόδια βλέπω δυο γάμπες με στιλπνό καλσόν, οπάκ μαύρο νάιλον, που καταλήγει σε κάτασπρα αθλητικά. Δεν βλέπω τη γυναίκα στην οποία ανήκουν αλλά τη φαντάζομαι εικοσάρα, με ένα ζευγάρι επίσημες γόβες με ιλιγγιώδες τακούνι κρυμμένες σε μια μεγάλη τσάντα ή σε ένα συρτάρι στη δουλειά της. Ποτέ δεν έχω φορέσει τακούνια μέρα. Όταν έμεινα έγκυος στον Τζάστιν καλά καλά δεν είχα βγάλει τα δετά μου Clark’s και δεν υπήρχε περιθώριο για τακούνια στο ταμείο του Tesco ή όταν προσπαθείς να πείσεις ένα νήπιο να προχωρήσει στον κεντρικό δρόμο. Τώρα είμαι αρκετά μεγάλη για να ξέρω. Μια ώρα στο τρένο για να πάω στη δουλειά· άλλη μια ώρα στην επιστροφή. Σκοντάφτεις σε χαλασμένες κυλιόμενες σκάλες. Σε πατάνε καροτσάκια και ποδήλατα. Και για ποιο λόγο; Για οκτώ ώρες πίσω από ένα γραφείο. Κρατάω τα τακούνια μου για γιορτές και διακοπές. Φοράω μια στολή που έχω επιβάλει εγώ στον εαυτό μου, μαύρο παντελόνι και συναλλάζω ελαστικά μπλουζάκια που δεν χρειάζονται σίδερο κι είναι όσο κομψά χρειάζεται για να περνάνε ως ρούχα για το γραφείο · στο τελευ- ταίο μου συρτάρι φυλάω μια ζακέτα για τις μέρες που έχει πολλή δουλειά, που σημαίνει ότι η πόρτα ανοίγει διαρκώς και η ζέστη χάνεται με κάθε πιθανό πελάτη. Το τρένο σταματάει και βγαίνω σπρώχνοντας στην αποβά- θρα. Από εκεί παίρνω το υπέργειο τρένο και, παρόλο που συχνά είναι εξίσου γεμάτο, το προτιμώ. Νιώθω άβολα όταν είμαι κάτω από το έδαφος, να μην μπορώ να ανασάνω, αν και ξέρω πως είναι ιδέα μου. Ονειρεύομαι ότι δουλεύω κάπου τόσο κοντά ώστε