Σε είδα

1 Ο άντρας πίσω μου στέκεται τόσο κοντά ώστε το δέρμα στον σβέρκο μου νοτίζει απ’ την ανάσα του. Μετακινώ το πόδι μου μπροστά δυο εκατοστά και κολλάω πάνω σε ένα γκρι παλ- τό που μυρίζει σαν βρεγμένος σκύλος. Από τις αρχές του Νοέμ- βρη μοιάζει σαν να μην έχει σταματήσει να βρέχει, και απ’ τα ζεστά κορμιά, στριμωγμένα το ένα πάνω στο άλλο, αναδύεται ένας ελαφρύς αχνός. Ένας χαρτοφύλακας με χτυπάει στον μηρό. Το τρένο τραντάζεται καθώς στρίβει και κρατιέμαι όρθια χάρη στο βάρος των ανθρώπων γύρω μου, βάζοντας απρόθυμα το χέρι μου πάνω στο γκρίζο παλτό για να στηριχτώ προσωρινά. Στο Τάουερ Χιλ, το βαγόνι ξεχύνει μια ντουζίνα επιβάτες και καταπίνει δυο, όλοι πεισμωμένοι να γυρίσουν σπίτι για το επι- κείμενο Σαββατοκύριακο. «Χρησιμοποιήστε όλο το βαγόνι!» ηχεί η ανακοίνωση. Κανείς δεν κινείται. Το γκρίζο παλτό έχει φύγει κι έχω χωθεί στη θέση του, όπου είναι καλύτερα, επειδή μπορώ να πιάσω τη ράγα κι επειδή δεν έχω πια το DNA ενός ξένου στον σβέρκο μου. Η τσάντα μου έχει μετατοπιστεί, έχει φτάσει στη μέση μου και την τραβάω ξανά μπροστά μου. Δυο γιαπωνέζοι τουρίστες έχουν κρεμασμένα στο στήθος τεράστια σακίδια, που καταλαμβάνουν χώρο άλλων δυο ανθρώπων. Μια γυναίκα στην άλλη άκρη του βαγονιού με βλέπει που τους κοιτάζω· τα βλέμματά μας διασταυρώνονται και παίρνει