Ρουθ

Ρ Ο Υ Θ 15 ντας σύρριζα σ’ αυτή την τυφλή, άπνοη πέτρα, πρώτα με το κεφάλι κι ύστερα σπρώχνοντας με τα πόδια να βγει στην επιφάνεια. Ωστόσο, κάποια στιγμή, σαν να συνειδητοποίη­ σε ξαφνικά πού βρισκόταν, τρομοκρατήθηκε και αναπήδησε προς τον αέρα, χτυπώντας άθελά του κάτι με το πόδι του. Τέντωσε το χέρι του και άγγιξε μιαν απόλυτα λεία επιφάνεια, παράλληλη με τον βυθό, αλλά κάπου δυόμισι μέτρα πιο πά­ νω. Ένα παράθυρο. Το τρένο είχε προσγειωθεί στο ένα πλευ­ ρό. Ήταν αδύνατον να το φτάσει δεύτερη φορά. Η άνωση τον πέταγε στην επιφάνεια. Είπε ότι, απ’ όλα τα πράγματα που είχε αγγίξει, μονάχα εκείνη η λεία επιφάνεια δεν ήταν φυτρωμένη, ούτε ταλαντευόταν τυλιγμένη σ’ ένα σύννεφο από κάτι πλαδαρό, σαν λάσπη. Αυτό το αγόρι ήταν δαιμό­ νιος ψεύτης, ένα μοναχικό αγόρι με απεριόριστη επιθυμία να προσελκύει την προσοχή. Η ιστορία του ούτε έγινε ούτε δεν έγινε πιστευτή. Ενώ εξιστορούσε στους άντρες πού είχε βρεθεί (όταν ξα­ ναγύρισε κολυμπώντας στη γέφυρα και τραβήχτηκε επάνω), το νερό έγινε θολό και αδιαφανές, σαν κερί που ψυχραίνεται. Θραύσματα εκτοξεύτηκαν στον αέρα όταν αναδύθηκε ένας κολυμβητής, και η παγωμένη μεμβράνη που σχηματίστηκε στα σημεία όπου είχε σπάσει ο πάγος φάνταζε ολοκαίνουργια, στιλπνή και μαύρη. Όλοι οι κολυμβητές βγήκαν από το νερό. Ως το βράδυ, η λίμνη είχε κλειστεί ερμητικά στον εαυτό της.