Πριν χαθούν τα πουλιά

Π Ρ Ι Ν Χ Α Θ Ο Υ Ν Τ Α Π Ο Υ Λ Ι Α 25 ζω σαν τον γάμο της έξαψης με την απελπισία. Μακάρι να υπήρχε μια λέξη γι’ αυτό το συναίσθημα. Το ξέρω τόσο κα­ λά, ώστε ίσως θα ’πρεπε να του δώσω εγώ ένα όνομα. Σε κάθε περίπτωση είναι νωρίς ακόμη κι έχω δουλειά να κάνω. Δεν είμαι σίγουρη πότε άρχισα πρώτη φορά να ονειρεύο­ μαι τον διάπλου, ή πότε έγινε τόσο αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μου όσο και το ένστικτο της αναπνοής. Είναι πολύς καιρός πια, ή έτσι μου φαίνεται. Δεν το καλλιέργησα εγώ η ίδια · με κατάπιε ολόκληρη. Στην αρχή ήταν μια ανέφι­ κτη, ανόητη φαντασίωση: η ιδέα να εξασφαλίσω θέση σ’ ένα αλιευτικό σκάφος και να πείσω τον καπετάνιο του να με μεταφέρει όσο πιο νότια γίνεται · η ιδέα να ακολουθήσω το μεταναστευτικό ταξίδι ενός πουλιού, τη μεγαλύτερη φυσική αποδημία οποιουδήποτε έμβιου πλάσματος. Η θέληση, ωστόσο, είναι πανίσχυρο πράγμα και η δική μου λογίζεται για τρομερή.