Έντγκαρ Άλαν Πόε

Ε Ν Τ Γ Κ Α Ρ Α Λ Α Ν Π Ο Ε 30 θεώρησε το «Αγάπης μάρτυς» εξαιρετική επιλογή, καθώς το έβρισκε «όμορφο και ενδιαφέρον». 8 Ο Πόε αμφισβήτησε τη συγγραφική αξία της Μπέικον. Εκείνη ξαναχρησιμοποίησε το επεισόδιο για το βιβλίο της The Bride of Fort Edward [Η νύφη του οχυρού Έντουαρντ], για το οποίο έγραψε κριτική ο Πόε. «Μόνο μια μακρά μαθητεία στα γράμμα­ τα θα μπορέσει να παράσχει στη συγγραφέα […] έστω και μία ευκαι­ ρία να ληφθεί σοβαρά υπʹ όψιν, ή να εγγραφεί στη μνήμη των μεταγε­ νέστερων» παρατηρούσε. Η πρόζα της «έχει άμεση και θλιβερή ανά­ γκη ζουρλομανδύα». 9 Κάτωαπό τον τίτλο «Βραβευμένο Αφήγημα», το Courier δημοσίευσε το «Αγάπης μάρτυς» στις 7 Ιανουαρίου του 1832. Το «Μετζενγκερστάιν», που δημοσιεύτηκε την επόμενη εβδομάδα, πρέπει να είχε έρθει δεύτε­ ρο στον διαγωνισμό. Οι διαφορές ανάμεσα στα αφηγήματα της Μπέι­ κον και του Πόε είναι ολοφάνερες από τις πρώτες κιόλας λέξεις. Το «Αγάπης μάρτυς» αρχίζει: «Είχε σχεδόν χαράξει · το βαθύ γαλάζιο του νυχτερινού ουρανού είχε μισοξεθωριάσει και τʹ αστέρια πέθαιναν ένα ένα σʹ εκείνο τονωχρό θόλο, λες και η λάμψημε την οποία έλουζαν ολο­ νυχτίς τη σιωπηλή γη είχε εξαντλήσει τις αέναες πηγές της λαμπρότη­ τάς τους». Ο Πόε είχε δίκιο, η πρόζα της πράγματι χρειαζόταν ζουρλο­ μανδύα. Πριν καλά καλά τελειώσει η πρώτη φράση, η φλυαρία της εξε­ λίσσεται σε ανοησία. Αν οι πηγές της λαμπρότητας είναι αέναες, πώς γίνεται να εξαντληθούν; Αντίθετα, το «Μετζενγκερστάιν» αρχίζει με μια σύντομη, αλλά κομ­ ψή διακήρυξη: «Η φρίκη και ο θάνατος ανέκαθεν όργωναν τους αιώ­ νες». Αυτή η αξιομνημόνευτη εισαγωγική φράση υπογραμμίζει την αναμφισβήτητη ύπαρξη του κακού. Το ζεύγος των λέξεων που αποτε­ λούν το υποκείμενο της πρότασης προοιωνίζεται την τρομακτική αφή­ γηση που θα ακολουθήσει. Η προσωποποίηση δανείζει ανθρώπινες ιδιότητες στη φρίκη και στον θάνατο, ενώ ταυτόχρονα τα καθιστά κάτι