Πέρα από τα Παλιά Ασήμια

27 Π Ε Ρ Α Α ΠΟ Τ Α Π Α Λ Ι Α Α Σ ΗΜ Ι Α του καρπού του, έτσι όπως το χέρι του ήταν τεντωμένο μπρο- στά στα μάτια της κρατώντας τη φωτογραφία. Σπίθες πετάχτηκαν στον αέρα από εκείνο το άγγιγμα. Την κοίταξε σοβαρός, σπάνια ήταν τόσο. Αν δεν κατέβαζε τα μά- τια της γρήγορα, ίσως διαπίστωνε πως έτρεμε κάπως το πι- γούνι του. Τα κατέβασε όμως και παρατήρησε την ουλή που ξεκινούσε από τον καρπό του δεξιού του χεριού και ανέβαινε σχεδόν ως τη μασχάλη, στο μέσα μέρος του μπράτσου. Δεν την είχε προσέξει τις προηγούμενες μέρες, ίσως ήταν η πρώ- τη φορά που το χέρι του βρισκόταν ακριβώς μπροστά στα μάτια της, ίσως και η πρώτη φορά που τον κοιτούσε χωρίς να βιάζεται να αποτραβήξει το βλέμμα της από πάνω του. Έσυρε το δάχτυλό της κατά μήκος της ουλής. «Πονού- σες;» τον ρώτησε και ήθελε να τη φιλήσει, να κολλήσει τα χείλη της για πάντα εκεί πάνω, να τη βυζάξει ίσως. «Όχι» βόγκηξε ο Άλεξ. «Ήμουν νεογέννητος…Ήλίγων μηνών…Ήταν ένας μικρός όγκος…» και έδειξε με το δά- χτυλό του κάτι μικρό και στρογγυλό όταν είδε πως εκείνη δεν κατάλαβε τη λέξη. Ακούστηκαν τα δευτερόλεπτα να στάζουν από τη βρύση του χρόνου, ταπ, ταπ, ταπ, και να σπαταλιούνται, χωρίς κανείς από τους δύο να κάνει μια κίνηση να τον σώσει. «Έχω ένα γράμμα… ίσως και περισσότερα από ένα» είπε βιαστική, θέλοντας να κλείσει τον ρουμπινέ για να σταμα- τήσει τη βρύση. Ταπ, ταπ, ταπ… «Κι εγώ… πολλά» συμπλήρωσε και εκείνος. Ξηρασία κομμάτιαζε τα χείλη και τη γλώσσα του.