Πέρα από τα Παλιά Ασήμια

26 Μ Α Ι Ρ Η Κ Ο Ν Τ Ζ Ο Γ Λ Ο Υ σε ένα χαμόγελο που σίγουρα ένα κελαρυστό γέλιο αιχμαλώ- τιζαν μέσα τους. Ένα γέλιο και ένα τεράστιο «σ’ αγαπώ». Τόσο τεράστιο και τόσο ορατό, που έσχιζε τώρα σαν βέλος τις δεκαετίες και ερχόταν να καρφωθεί στο κέντρο των δικών της χλωμών χειλιών. Η Έλσα έφερε το χέρι στο στόμα σαν για να σταματήσει αυτό που επρόκειτο να ειπωθεί. «Κοίτα! Πρόσεξε εδώ!» την έσωσε ο Άλεξ και την πρόλα- βε πριν ξεστομίσει κάτι τόσο άπρεπο όπως το «σ’ αγαπώ». Το δάχτυλό του έδειχνε δύο σημάδια στους ώμους της εικο- νιζόμενης. Τα είχε προσέξει και εκείνη, αλλά δεν τους είχε δώσει σημασία. «Κοίτα, είχα βάλει μεγεθυντικό φακό, είναι ηλίανθοι, είμαι απόλυτα βέβαιος. Μου είχαν κάνει τεράστια εντύπωση. Είχα αποδώσει και το φως του προσώπου της σ’ αυτά τα λουλούδια!» Επιφυλακτική, η Έλσα –αν υπήρχε τέτοια σύμπτωση, αν μόνο υπήρχε, θα έπρεπε ναπαραδεχτεί πως…–φόρεσε ταγυα- λιά και φώτισε καλύτερα τηφωτογραφία με το κινητό της τηλέ- φωνο. Ταμάτια της καρφώθηκαν σε αυτάπουφαίνονταν πάνω στους ώμους του κοριτσιού. Τα μισοέκλεισε για να κεντράρει καλύτερα την όρασή της. Ναι, δεν υπήρχε αμφιβολία, ήταν δύο μεγάλοι ηλίανθοι κεντημένοι πάνω σε αυτό που φορούσε η Σεβαστή –ογδόντα δύο; ογδόντα τέσσερα;– χρόνια πριν. Έτοιμη να καταρρεύσει –τόσα αλλεπάλληλα ραντεβού με τη μοίρα μέσα σε μια μέρα κανείς δεν θα τα άντεχε, πόσο μάλλον αυτή, μια ευάλωτη συναισθηματικά γυναίκα–, «Είναι ηλίανθοι, Άλεξ, έχεις δίκιο…» μουρμούρισε και ασυναίσθη- τα –τι κι αν συγκράτησε το «σ’ αγαπώ», εκείνο βρήκε τρόπο και ξεγλίστρησε–, ασυναίσθητα του φίλησε το εσωτερικό