Πάντα πλάι σου

8 N I C HO L A S S P A R K S ακριβώς είναι αυτή η φυσική λάμψη της εγκυμοσύνης; Μήπως άλλος ένας τρόπος για να πούμε ότι μια γυναίκα δείχνει να ζεσταίνεται και να ιδρώνει; Πώς θα άλλαζαν οι ζωές μας; Και πόσο θα άλλαζαν; Οι ερωτήσεις στριφογύριζαν στο μυαλό μου και, καθώς κρατούσα τη γυναίκα μου αγκαλιά, εγώ, ο Ράσελ Γκριν, δεν είχα απάντηση σε καμία. Μήνες μετά, συνέβη το ΜΕΓΑΛΟ ΓΕΓΟΝΟΣ , αν και πρέπει να παραδεχτώ ότι η μέρα εκείνη παραμένει ως επί το πλείστον θολή στο μυαλό μου. Όταν το σκέφτομαι εκ των υστέρων, συνειδητοποιώ ότι θα έπρε­ πε μάλλον να καταγράψω τα πάντα ενόσω ήταν ακόμη νωπά στο μυαλό μου. Ένα τόσο ΜΕΓΑΛΟ ΓΕΓΟΝΟΣ θα πρέπει να αποτυπώ­ νεται ολοζώντανα στη μνήμη – όχι σαν μια σειρά θολών ενσταντα­ νέ, όπως τα έχω εγώ στο μυαλό μου. Και μάλιστα, ο μοναδικός λόγος που θυμάμαι και όσα θυμάμαι είναι η Βίβιαν. Κάθε λεπτομέρεια μοιάζει να έχει εντυπωθεί με ανεξίτηλο μελάνι στη συνείδησή της · από την άλλη, αυτή γεννούσε και, όπως λένε, ο πόνος έχει έναν τρόπο να σου ακονίζει καμιά φορά τη μνήμη. Αυτό που ξέρω είναι το εξής: Μερικές φορές, όταν φέρνουμε στο μυαλό μας τα γεγονότα εκείνης της μέρας, έχουμε μεταξύ μας κάπως αποκλίνουσες απόψεις. Λόγου χάρη, εγώ θεωρούσα ότι οι πράξεις μου ήταν απόλυτα κατανοητές υπό τις δεδομένες συνθήκες, ενώ η Βίβιαν έλεγε είτε ότι ήμουν εγωιστής είτε απλώς εντελώς ηλίθιος. Όταν διηγείται την ιστορία σε φίλους –πράγμα που έχει κάνει αμέ­ τρητες φορές–, όλοι σκάνε στα γέλια ή κουνάνε το κεφάλι και την κοιτάζουν με οίκτο. Για να πω την πάσα αλήθεια, δεν πιστεύω ότι ήμουν ούτε εγωι­ στής ούτε εντελώς ηλίθιος · στο κάτω κάτω, ήταν το πρώτο μας παιδί και κανείς μας δεν ήξερε τι ακριβώς έπρεπε να περιμένει όταν την έπιασαν οι πόνοι. Άραγε είναι ποτέ κανείς πραγματικά προε