Πάντα πλάι σου

7 1 Και με το μωρό γίναμε τρεις «Π ω πω!» θυμάμαι να είπα μόλις η Βίβιαν βγήκε από το μπάνιο και μου έδειξε το θετικό τεστ εγκυμοσύνης. «Υπέροχα!» Στην πραγματικότητα, τα συναισθήματά μου έτειναν πιο πολύ προς το... Αλήθεια; Κιόλας; Αυτό που ένιωσα ήταν περισσότερο σοκ, μαζί με λίγο τρόμο. Ήμασταν παντρεμένοι έναν χρόνο και κάτι, και η Βίβιαν είχε δηλώσει εξαρχής πως, όταν θ’ αποφασίζαμε να κάνουμε παιδί, σκόπευε να μείνει τα πρώτα χρό- νια σπίτι. Συμφωνούσα μαζί της –άλλωστε, το ίδιο ήθελα κι εγώ–, όμως τη στιγμή εκείνη συνειδητοποίησα επίσης ότι η ζωή μας ως ζευγάρι με δύο μισθούς πολύ σύντομα θα τελείωνε. Επιπλέον, δεν ήμουν σίγουρος αν ήμουν ακόμη έτοιμος να γίνω πατέρας · αλλά τι μπορούσα να κάνω; Δεν είναι ότι με ξεγέλασε ούτε μου έκρυψε το γεγονός ότι ήθελε να κάνει παιδί, ενώ με είχε ενημερώσει όταν σταμάτησε να παίρνει το χάπι. Ήθε- λα κι εγώ παιδιά φυσικά, ωστόσο δεν ήταν ούτε τρεις βδομάδες που η Βίβιαν είχε σταματήσει να παίρνει το χάπι. Θυμάμαι ότι σκέφτηκα πως θα είχα τουλάχιστον μερικούς μήνες καιρό μέχρι το σώμα της να επανέλ- θει στη φυσιολογική φάση τεκνοποίησης. Και πως ίσως δυσκολευόταν να μείνει έγκυος, οπότε θα είχαμε άλλα ένα δύο χρόνια περιθώριο. Όχι όμως η Βίβιαν. Το δικό της σώμα επανήλθε αμέσως. Η γυναίκα μου ήταν γόνιμη. Την αγκάλιασα και την κοίταξα καλά καλά για να δω αν έλαμπε ήδη. Αλλά μάλλον ήταν πολύ νωρίς ακόμη, σωστά; Κι εδώ που τα λέμε, τι