Πάντα πλάι σου

15 Π Α Ν Τ Α Π Λ Α Ϊ Σ Ο Υ Κάθε φορά που η Λόντον έκλαιγε, η Βίβιαν την έβαζε κατευθείαν στο στήθος της, και τότε έβλεπα άλλο ένα θαύμα. Πώς ξέρει τι πρέπει να κάνει η Λόντον; αναρωτιόμουν. Πώς στο καλό το ξέρει; Ωστόσο έχω άλλη μία ανάμνηση από εκείνη τη μέρα, μια ολόδική μου ανάμνηση. Έγινε εκείνη την πρώτη νύχτα στο νοσοκομείο, πολλές ώρες αφότου είχαν αποχωρήσει και οι τελευταίοι επισκέπτες μας. Η Βί­ βιαν είχε αποκοιμηθεί ενώ εγώ λαγοκοιμόμουν στην κουνιστή κα­ ρέκλα, όταν άκουσα την κόρη μου ν’ αρχίζει να σαλεύει. Πριν από εκείνη τη μέρα, δεν είχα κρατήσει ποτέ ξανά νεογέννητο, και όταν τη σήκωσα στην αγκαλιά μου, την έσφιξα πάνω μου. Σκέφτηκα ότι θα έπρεπε να ξυπνήσω τη Βίβιαν, αλλά προς μεγάλη μου έκπληξη, η Λόντον ηρέμησε. Γύρισα προσεκτικά στην κουνιστή καρέκλα και για τα επόμενα είκοσι λεπτά το μόνο που έκανα ήταν να απορώ, κατάπληκτος με τα συναισθήματα που ξυπνούσε μέσα μου. Ήξερα ήδη ότι τη λάτρευα, αλλά η σκέψη της ζωής χωρίς αυτήν μου φαι­ νόταν κιόλας αδιανόητη. Θυμάμαι πως άρχισα να της ψιθυρίζω ότι ήμουν ο πατέρας της και ότι θα ήμουν πάντα δίπλα της, και σαν να κατάλαβε τι ακριβώς της έλεγα, η κόρη μου έκανε κακά και άρχισε να στρίβει το κορμάκι της και τελικά έβαλε τα κλάματα. Στο τέλος, την έδωσα πίσω στη Βίβιαν.