Πάντα πλάι σου

14 N I C HO L A S S P A R K S ζευγάρι απ’ ό,τι εγώ και η Βίβιαν –πάνω από πέντε χρόνια, εκείνη την εποχή– και όχι μόνο πίστευα ότι η Λιζ ήταν υπέροχη σύντροφος για την αδελφή μου, αλλά ήξερα επίσης ότι η Μαρτζ ήταν η καλύ­ τερη μεγάλη αδελφή που θα μπορούσε να έχει κάποιος. Με δύο εργαζόμενους γονείς –ο μπαμπάς μου ήταν υδραυλικός, ενώ η μαμά μου δούλευε γραμματέας σ’ ένα οδοντιατρείο μέχρι τη σύνταξή της πριν από λίγα χρόνια–, η Μαρτζ δεν μου είχε σταθεί απλώς ως άλλος γονιός μερικές φορές, αλλά και ως μια έμπιστη φίλη που με βοήθησε να ξεπεράσω τα άγχη της εφηβείας. Παρεμπιπτόντως, ούτε αυτές συμπαθούσαν τους γονείς της Βίβιαν, και η αντιπάθειά τους εδραιώθηκε στον γάμο μας, όταν οι γονείς της Βίβιαν αρνήθη­ καν να αφήσουν τη Μαρτζ και τη Λιζ να καθίσουν μαζί στο οικογε­ νειακό τραπέζι. Ομολογουμένως, ηΜαρτζ ήταν από τις παράνυφες του γάμου ενώ η Λιζ όχι –και επίσης η Μαρτζ είχε διαλέξει να εμ­ φανιστεί με σμόκιν, και όχι με φόρεμα–, αλλά ήταν το είδος της προσβολής που καμία από τις δύο δεν μπόρεσε να συγχωρήσει, αφού το ίδιο προνόμιο δόθηκε σε άλλα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια. Να πω την αλήθεια, δεν κατηγορώ ούτε τη Μαρτζ ούτε τη Λιζ που στενο­ χωρήθηκαν, γιατί κι εγώ πειράχτηκα. Η Μαρτζ και η Λιζ είναι πιο αγαπημένες από τα περισσότερα παντρεμένα ζευγάρια που ξέρω. Ενώ οι επισκέπτες πηγαινοέρχονταν, εγώ έμεινα όλη την υπό­ λοιπη μέρα στο δωμάτιο μαζί με τη γυναίκα μου, καθισμένος είτε στην κουνιστή πολυθρόνα κοντά στο παράθυρο είτε δίπλα της στο κρεβάτι, ενώ και οι δύο ψιθυρίζαμε ξανά και ξανά γεμάτοι δέος ότι είχαμε μια κορούλα. Θυμάμαι να κοιτάζω τη γυναίκα και την κόρη μου, νιώθοντας τη βεβαιότητα ότι ανήκα μαζί τους, ότι οι ζωές και των τριών μας θα ήταν για πάντα συνυφασμένες. Το συναίσθημα αυτό με συντάραξε –όπως και όλα όσα συνέβησαν εκείνη τη μέρα– και έπιανα τον εαυτό μου να φαντάζεται πώς θα ήταν η Λόντον στην εφηβεία ή ποια θα ήταν τα όνειρά της ή τι θα έκανε στη ζωή της.