Ο Τόπος των Πιστών (Pocket)

[ 14 ] χώρας δεν επιτρέπει σ’έναν πράκτορα να είναι στην πρώτη γραμμή για πολύ καιρό· μια, δυο, κι ύστερα ο κίνδυνος ν’αποκαλυφθεί γίνε­ ται πολύ μεγάλος. Εγώ προκαλούσα εδώ και πολύ καιρό την τύχη μου. Τώρα, για την ώρα, μένωστο παρασκήνιο κι αναλαμβάνωυπο­ θέσεις μόνος μου. Αυτός είναι οπραγματικός κίνδυνος που διατρέχειςως μυστικός, είτε είσαι στην ενεργό υπηρεσία είτε όχι: δημιουργείς πλάνες για τόσο πολύ καιρό, που στο τέλος αρχίζεις να πιστεύεις ότι έχεις τον έλεγχο. Είναι εύκολο ναολισθήσεις στηνψευδαίσθησηότι εσύ κινείς τα νήματα, εσύ κάνεις κουμάντο, εσύ είσαι ο εξυπνάκιας που ξέρει τι είναι αληθινό και πώς στήνονται οι παγίδες. Η αλήθεια είναι ότι κι εσύ δεν είσαι παρά ένας ακόμα άναυδος θεατής. Όσο καλός κι αν είσαι, ο κόσμος πάντα θα αποδεικνύεται καλύτερος σε τούτο το παιχνίδι. Είναι πολύ πιο πανούργος κι επιδέξιος από σένα, πιο γρή­ γορος και απείρως πιο ανελέητος. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να προσπαθείς να συμβαδίζεις, να ξέρεις τα αδύνατα σημεία σου και ποτέ να μην πάψεις να περιμένεις την κατραπακιά. Τη δεύτερη φορά στη ζωή μου που δέχτηκα την κατραπακιά ήταν μια Παρασκευή απόγευμα στις αρχές Δεκέμβρη. Είχα περάσει τη μέρα μου τελειοποιώντας ένα από τα κόλπα με τα οποία ασχο­ λούμουν εκείνο τον καιρό: ένααπό τααγόριαμου, πουοθείοςΦρανκ –εγώ είμ’ αυτός– τσαντίστηκε μαζί του και δεν επρόκειτο να του βάλει καραμέλες μέσα στη χριστουγεννιάτικη κάλτσα, είχε μπλέξει σε μίαν ιστορίαστηνοποία, γιαπολλούς και διάφορους λόγους –όλοι τους δυσνόητοι–, είχε ανάγκη από μία γριά την οποία θα μπορούσε να συστήσει σε κάποια βαποράκια ως γιαγιά του. Μετά πήρα τον δρόμο προς το σπίτι της πρώην γυναίκας μου για να πάρω το παιδί μου για το Σαββατοκύριακο. Η Ολίβια κι η Χόλι μένουν σε μιαν εκ