Ο κοκκινολαίμης

J O N E S B O 20 σκευασμένο έτσι ώστε να εμποδίζει τελείως τον θόρυβο της κυ- κλοφορίας απέξω. Ο άντρας είχε στρέψει τώρα το κεφάλι του προς την αυτοκι- νητοπομπή και ο Χάρι μπορούσε να δει τα σκούρα Ray-Ban που φορούσε. Μυστική Υπηρεσία. Ή κάποιος που ήθελε να δώσει αυτή την εντύπωση. Είκοσι μέτρα ακόμα. Πώς κατάφερε να χωθεί μες στον κλειδωμένο θάλαμο αν δεν ήταν δικός τους; Γαμώτο! Ο Χάρι άκουγε κιόλας τις μηχανές. Δεν θα προλάβαινε να φτάσει στον θάλαμο. Απασφάλισε και σημάδεψε, ευχόμενος ν’ ακουστεί το κορνά- ρισμα και να σπάσει τη γαλήνη του παράξενου τούτου πρωινού μες στον κλειστό αυτοκινητόδρομο, στον οποίο ποτέ του δεν ήθελε ούτε καν να πλησιάσει. Οι εντολές ήταν σαφείς, μα του ήταν αδύνατον να σταματήσει τις σκέψεις του: ελαφριά θωράκι- ση· καμία επικοινωνία· ρίξ’ του, δεν είναι δικό σου το φταίξιμο. Έχει οικογένεια άραγε; Η αυτοκινητοπομπή πλησίαζε πίσω ακριβώς από τα διόδια, και πλησίαζε γρήγορα. Σε δυο τρία δευτερόλεπτα οι Cadillac θα ήταν δίπλα στους θαλάμους. Με την άκρη του αριστερού του ματιού έπιασε μια κίνηση, ένα μικρό πουλί πέταξε μακριά απ’ τη στέγη. Ή το ρισκάρεις ή όχι... το αιώνιο δίλημμα. Σκέφτηκε τον χαμηλό λαιμό του γιλέκου και κατέβασε δυο πόντους το όπλο του. Ο θόρυβος των μηχανών ήταν εκκωφαντι- κός.