Ο κοκκινολαίμης

Ο Κ Ο Κ Κ Ι Ν Ο Λ Α Ι Μ Η Σ 19 Τορστ και θα τα ’πινε. Ήταν ένας τύπος εκεί με τον οποίο είχαν ανταλλάξει ματιές τις προάλλες· είχε μαύρες μπούκλες και κα- στανά, ελαφρώς επικίνδυνα μάτια. Αδύνατος. Έμοιαζε λίγο μποέμ, λίγο διανοούμενος. Ίσως... «Τι στο...» Ο Χάρι είχε αρπάξει κιόλας το μικρόφωνο. «Κάποιος είναι στον τρίτο θάλαμο διοδίων από τ’ αριστερά. Μπορεί να προσδιο­ ρίσει κανείς την ταυτότητα αυτού του ατόμου;» Το ραδιόφωνο απάντησε με παράσιτα και σιωπή, καθώς το βλέμμα της Έλεν έτρεχε από τον ένα θάλαμο στον άλλο στη σει- ρά. Να τος! Είδε την πλάτη ενός άντρα πίσω απ’ το καφέ τζάμι του θαλάμου – σε απόσταση σαράντα πενήντα μέτρων. Η σιλουέ­ τα του ανθρώπου φαινόταν καθαρά στο φως που έπεφτε από πίσω, όπως και η κοντή κάννη με τα σκόπευτρα να εξέχουν πάνω απ’ τον ώμο του. «Όπλο!» κραύγασε. «Κρατάει αυτόματο όπλο». «Σκατά!» Ο Χάρι άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου με μια κλοτσιά, κρατήθηκε απ’ το πλαίσιο και τινάχτηκε έξω. Η Έλεν κοίταζε προς την αυτοκινητοπομπή. Δεν απείχε πάνω από μερι- κές εκατοντάδες μέτρα. Ο Χάρι έχωσε το κεφάλι του μες στ’ αυτοκίνητο. «Δεν είναι δικός μας, αλλά μπορεί να είναι της Μυστικής Υπηρεσίας» είπε. «Πάρε το Αρχηγείο». Κρατούσε ήδη το περί- στροφό του. «Χάρι...» «Τώρα! Και κορνάρισέ μου αν το Αρχηγείο πει ότι είναι δι- κός τους». Ο Χάρι άρχισε να τρέχει προς τα διόδια και την πλάτη του κοστουμαρισμένου άντρα. Από την κάννη του, ο Χάρι μάντεψε ότι το όπλο ήταν ούζι. Ο ψυχρός πρωινός αέρας τού έκαιγε τα πνευμόνια. «Αστυνομία!» φώναξε στα νορβηγικά κι ύστερα στ’ αγγλικά. Καμία αντίδραση. Το χοντρό τζάμι του θαλάμου ήταν κατα-