Οι αλήθειες των άλλων

10 ΝΊΚΟΣ ΘΈΜΕΛΗΣ δόχους. Ποτέ δεν γκρίνιαζε για τον υγρό μουντό καιρό, σε αντίθεση με τόσους άλλους. Ούτε και τώρα, μέσα Μαΐου, καθώς όλοι περίμεναν την άνοιξη για να μυρίσει κάτι. Μπο­ ρεί και να του άρεσε έτσι, να είχε κουραστεί από το ανελέη­ το φως της πατρίδας που ένιωθε παλιά να τον στεγνώνει και να τον πιλατεύει. Δυο Λονδρέζοι μόλις και πρόλαβαν, πηδώ­ ντας την τελευταία στιγμή στο κόκκινο λεωφορείο που έστρι­ βε και χανόταν πίσω από την απέναντι γωνία. Και μετά; Ένα ακίνητο, γνώριμο τοπίο, που το κοιτούσε άλλοτε με συμπά­ θεια κι άλλοτε με αδιαφορία. Κατέβηκε ακροποδητί τις σκάλες και κατευθύνθηκε στη σκοτεινή κουζίνα στο ημιυπόγειο. Τα αυγά με το μπέικον δεν τα συνήθιζε για πρωινό, με μόνη ίσως εξαίρεση τις Κυριακές, όταν καθόταν με τη σπιτονοικοκυρά του και κουτσομπόλευαν όσα είχαν συμβεί την εβδομάδα που μόλις είχε περάσει. Ζέ­ στανε ένα ποτήρι γάλα και έκοψε δυο χοντρές φέτες από το κέικ που ήταν πάντα στη διάθεσή του. Τις συνόδευε συνήθως με ένα κομμάτι τσένταρ, αν και δεν ήταν σίγουρος ότι εκείνο το τυρί ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να ταιριάξει. Τα στρί­ μωξε όλα σε ένα δισκάκι τσίπεντεϊλ, όπως το αποκαλούσε η σπιτονοικοκυρά του, κι ανέβηκε προσεχτικά στον πάνω όρο­ φο. Κοντοστάθηκε μπροστά στην πόρτα της και του φάνηκε ότι άκουσε το μελωδικό ροχαλητό της. Επέστρεψε αθόρυβα στο δωμάτιό του, δεν θέλησε να ανάψει φως, το λυκαυγές τον γοήτευε, όπως και το λυκόφως. Πλησίασε και πάλι στο παράθυρο μασουλώντας το κέικ με βουλιμία. Τίποτα δεν είχε αλλάξει... α ναι, ένας σκύλος,