Οικογενειακή ευτυχία

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΕΥΤΥΧΙΑ | 15 να φοβάται για μένα και αποφάσισε να με πάει πάση θυσία στο εξωτερικό. Για να γίνει αυτό, όμως, απαιτούνταν χρήμα- τα· εμείς σχεδόν αγνοούσαμε ποια ήταν η οικονομική μας κατάσταση μετά τον θάνατο της μητέρας μας και, από μέρα σε μέρα, περιμέναμε τον κηδεμόνα μας, ο οποίος θα έπρεπε να έρθει και να καταπιαστεί με τις υποθέσεις μας. Τον Μάρτιο ήρθε ο κηδεμόνας. «Δόξα τω Θεώ!» μου είπε μια μέρα η Κάτια, καθώς πη- γαινοερχόμουν σαν σκιά από τη μια γωνιά στην άλλη, χωρίς δουλειά, χωρίς σκέψεις, χωρίς επιθυμίες. «Ήρθε ο Σεργκέι Μιχάηλιτς, ζήτησε να μάθει νέα σας και ήθελε να έρθει για το γεύμα. Κοίτα να συνέλθεις, Μάσετσκα» πρόσθεσε. «Ειδάλ- λως, τι θα σκεφτεί για σένα; Σας αγαπούσε τόσο πολύ όλες σας». Ο Σεργκέι Μιχάηλιτς ήταν γείτονάς μας και φίλος του μακαρίτη του πατέρα μας, μολονότι πολύ νεότερός του. Εκτός του ότι η άφιξή του άλλαζε τα σχέδιά μας και μας πρόσφερε τη δυνατότητα να φύγουμε από το χωριό, εγώ από παιδί είχα μάθει να τον αγαπώ και να τον σέβομαι, και όταν η Κάτια με συμβούλεψε να συνέλθω, μάντεψε ότι, απ’ όλους τους γνω- στούς μας, θα μου ήταν οδυνηρότερο να εμφανιστώ σε κακή κατάσταση μπροστά στον Σεργκέι Μιχάηλιτς. Εκτός του ότι και εγώ αλλά κι όλοι στο σπίτι, αρχίζοντας από την Κάτια και τη Σόνια, τη βαφτιστήρα του, μέχρι και τον τελευταίο αμαξά, τον αγαπούσαμε από συνήθεια, ο Σεργκέι Μιχάηλιτς είχε για μένα ιδιαίτερη σημασία εξαιτίας μιας κουβέντας που είπε κάποτε μπροστά μου η μαμά. Είπε ότι έναν τέτοιο άντρα θα ήθελε για μένα. Τότε αυτό μου φάνηκε εκπληκτικό, αν όχι δυσάρεστο. Ο δικός μου ήρωας ήταν τελείως διαφορετικός.