Νυχτερινό Σχολείο 4: Αντίσταση

[ 21 ] Ο Σιλβέν έσβησε τη μηχανή. Η άξαφνη ησυχία που έπεσε ήταν συγκλονιστική. Με μια γρήγορη, αθλητική κίνηση, ο Σιλβέν κατέβηκε από τη μηχανή και έτεινε το χέρι του στην Άλι. «Η πύλη είναι ακόμη ανοιχτή» της είπε. «Είμαστε εκτεθει­ μένοι εδώ πέρα. Πρέπει να μπούμε μέσα». Εκείνη ήθελε ν’ ακολουθήσει τις υποδείξεις του, μα της φαινόταν αδύνατον να κουνηθεί. Τα γόνατά της ήταν παραλυ­ μένα, το στομάχι της ανακατεμένο. Άραγε είχαν βρεθεί τόσο κοντά στον θάνατο άλλη φορά; «Δεν είμαι σίγουρη ότι μπορώ να κουνήσω τα πόδια μου» παραδέχτηκε. Ο Σιλβέν χαμογέλασε ευχαριστημένος, καθώς ακουμπούσε στο τιμόνι της μηχανής σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. «Αναπτύξαμε μεγάλη ταχύτητα, ε; Είχα προπονητή έναν πρωταθλητή του μοτοκρός. Ήταν όρος του πατέρα μου για να μου αγοράσει τη μηχανή». Η Άλι καταπολέμησε την παράλογη παρόρμηση να σκάσει στα γέλια. Πώς ήταν τόσο χαλαρός, ενώ παραλίγο να είχαν σκοτωθεί; Σήκωσε το ένα της πόδι και κατέβηκε από τη μηχανή. Ανέ­ βηκαν τρέχοντας τα σκαλιά προς την είσοδο του σπιτιού. «Χαίρομαι που σου έθεσε αυτό τον όρο» του είπε με ελαφρώς τρεμάμενη φωνή. «Μ’ αρέσει να είμαι ζωντανή».