Νυχτερινό Σχολείο 4: Αντίσταση

[ 20 ] προς τα δεξιά και μπήκε στον στενό χωματόδρομο πλάι στη λεωφόρο. Τα χαλίκια εκτοξεύονταν κάτω από τις ρόδες της μηχανής σαν σφαίρες καθώς διένυαν ολοταχώς τον ανώμαλο δρόμο, για περίπου ένα χιλιόμετρο, προσπερνώντας αυτοκίνη­ τα σαν να ήταν ακινητοποιημένα προτού βγουν επιτέλους σ’ έναν πιο στενό, ασφαλτοστρωμένο δρόμο. Για καλή τους τύχη, ο δρόμος, που είχε τρεις λωρίδες κυκλο­ φορίας, ήταν σχεδόν άδειος. Ο Σιλβέν επιτάχυνε, παίρνοντας τις στροφές με απίστευτη ταχύτητα. Η Άλι ήξερε ότι θα έπρεπε να φοβάται, αλλά γνώριζε τις δυνατότητές του. Του είχε εμπι­ στοσύνη ότι δε θα τη σκότωνε. Συνέχισε να κοιτάζει πίσω από τον ώμο της για το σκούρο αυτοκίνητο, μα αυτό δεν ξαναφάνηκε. Τότε πρόβαλε μπροστά τους μια επιβλητική σιδερένια πύλη. Δύο γνώριμα σκουρόχρωμα τζιπάκια ήταν σταθμευμένα δεξιά κι αριστερά της σαν φρουροί. Η πύλη είχε μόλις αρχίσει ν’ ανοίγει. Έτσι όπως το απογευ­ ματινό φως του ήλιου ξεχυνόταν μέσα από το μαύρο μέταλλο, ολόλαμπρο και διαυγές, φαινόταν λες κι αντίκριζαν τις πύλες του παραδείσου. Το άνοιγμα δεν ήταν αρκετά μεγάλο ώστε να χωρέσει η μη­ χανή, αλλά ο Σιλβέν είχε προφανώς άλλη γνώμη. Οδήγησε προς τα εκεί. Η Άλι γαντζώθηκε ξανά γύρω από τη μέση του, ενώ μουρ­ μούριζε μια προσευχή μέσα από τα δόντια της. Πέρασαν με απόσταση λίγων εκατοστών από τα δύο φύλλα της πύλης και μπήκαν ολισθαίνοντας στο περίκομψο δρομάκι, που πλαισιω­ νόταν από λουλούδια. Ο Σιλβέν φρέναρε δυνατά, για να μην πέσουν στον τοίχο του σπιτιού. Καθώς σταμάτησαν απότομα, η Άλι τινάχτηκε προς τα μπροστά, κοπανώντας πάνω στην πλά­ τη του, κι ύστερα κάθισε ξανά βαριά πάνω στη θέση της.