Να θυμηθώ να παραγγείλω

18 ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΑΪΝΑΣ γουν τον μεσήλικα σύζυγο και ο πανικός στο βλέμμα της Τζέ- σικα ζωγραφιζόταν στο πρόσωπό της, φανερώνοντας την αγωνία της για την ανεξέλεγκτη τροπή που είχαν πάρει τα πράγματα, όταν το χαρακτηριστικό μπιπ του μηνύματος ακούστηκε στο κινητό μου. Δεν αντέδρασα, απλώς παρατή- ρησα πως η οθόνη για μερικά δεύτερα παρέμεινε φωτεινή, ένδειξη πως κάποιος προσπαθούσε να επικοινωνήσει μαζί μου. Η εξέλιξη επί της μεγάλης οθόνης ήταν τόσο συναρπα- στική,που δεν θα διέκοπτα την απόλαυση της ταινίας. Πέφτοντας οι τίτλοι τέλους,χάρηκα με τον εαυτό μου που είχα κάνει τον κόπο ν’ ανέβω στο κέντρο. Άναψαν τα φώτα και μέτρησα χοντρικά μ’ ένα γρήγορο βλέμμα τους θαμώνες. Δεν θα ’μασταν πάνω από είκοσι πέ- ντε άνθρωποι.Αναλογικά τόσοι αναμενόταν να είναι,αφού οι περισσότεροι κάτοικοι της πόλης εκείνη την ώρα θα έκαναν βόλτα σε κάποιο λιμάνι ή θα έτρωγαν σε ένα όμορφο παρα- λιακό ταβερνάκι στην επικράτεια. Έβγαλα από την τσέπη μου το κινητό και κοίταξα τα μη- νύματα. « Είμαστε Ύδρα, γιατί δεν ξεκουνάς για δω; Το δωμάτιό σου σε περιμένει! Πάρε τηλ. Ξένια ». Ξανάπαιρνα ταξί για να επιστρέψω σπίτι και σκεφτό- μουν: Μήπως να έφευγα; Δυο μέρες στην Ύδρα δεν θα με χά- λαγαν. Άλλωστε δεν υπήρχε καμιά περίπτωση να με χρεια- στούν από το νοσοκομείο,μου το είχαν τονίσει. ***