Να θυμηθώ να παραγγείλω

ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ ΝΑ ΠΑΡΑΓΓΕΙΛΩ 17 μεθοδικός,να καλύψει όλο το τετράγωνο μπροστά στην πρό- σοψη του μαγαζιού, να δημιουργήσει ένα τεχνητό περιβάλ- λον δροσιάς και υγρασίας μέσα στη ζέστη της Αθήνας. Πηγαίνοντας για την πλατεία Εξαρχείων, βρέθηκα στον πεζόδρομο έξω από τον κινηματογράφο Riviera. Πρέπει να είχα κάνα δυο χρόνια να περάσω. Μου έκανε εντύπωση το πλήθος της νεολαίας. Πιτσιρικαρία με χυμούς, κουτάκια μπίρας και στριφτό, κατάχαμα, σε χαρούμενα πηγαδάκια, αλλά όχι και τόσο ανέμελα, αφού γι’ αυτό είχαμε φροντίσει εμείς. Τι κι αν δεν είχαν μία –και φαινόταν–, τι κι αν έπιναν τα μπιρόνια από το περίπτερο, είχαν το πιο ακριβό εισιτήριο για τον Παράδεισο. Θυμήθηκα τα φοιτητικά μου χρόνια. Το φροντιστήριό μου απείχε το πολύ πενήντα μέτρα από το μέρος όπου δια- σκέδαζαν τώρα αυτά τα παιδιά.Τότε ήταν ένας ήσυχος παρά- δρομος όπου αραιά και πού εμφανιζόταν αυτοκίνητο. Στα ίδια στέκια πήγαινα,τους ίδιους καφέδες έπινα,φρα- πέδες και τότε, το ποτήρι άλλαζε μόνο, πέταγε ένα καρού- μπαλο πριν τα χείλη. Έφτασα στο ανηφοράκι της Θεμιστοκλέους. ΒΟΞ… το στοιχείο μου. Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δυο φορές. Πάνε πολ- λά χρόνια που το ’χα πρωτοδεί.Ο Τζακ με το τρελό μάτι και η Τζέσικα με τα μακριά πόδια απλωμένα στο τραπέζι της κου- ζίνας.Θα το ξανάβλεπα. Πήρα μια μπίρα και μια τυρόπιτα και κάθισα στην τέταρ- τη σειρά.Η καλύτερη.Μισοάδεια η πλατεία. Στην οθόνη προβαλλόταν η σκηνή όπου οι εραστές πνί-