Οι μεσημβρινοί της ζωής: Μεσουράνηση (Μεταίχμιο Pocket)

[ 46 ] σταπνευμόνια της, έγειρε τοκεφάλι της προς τααριστερά, ακουμπώ- ντας τις σκέψεις της στομαλακόμαξιλαράκι της ηρεμίας, και τοπρό- σωπό της πήρε πάλι το γνωστό σταρένιο χρώμα του. Την τράβηξε οΤζόνι απαλά για να καθίσει, χαμογέλασε αμήχανος και της ζήτησε χρόνο «για να επανορθώσει». Ντράπηκε το κορίτσι. Τι να επανορθώσει, δηλαδή; Να σκοτώσει τους γονείς του και να κάψει το σπίτι του; Ή να φτωχύνει, να σκίσει το πτυχίο του και να ψάξει για δουλειά στη φάμπρικα; Χαμογέλασε. Πόσο ανόητη ήταν! «Δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα…Συγγνώμη για τον τρόπο μου…» ψιθύρισε σχεδόν απολογητικά και κοίταξε το ρολόι της. Πώς είχε περάσει έτσι η ώρα! Σε λίγο έπρεπε να αρχίσει πάλι το μαγείρεμα. Τις εβδομάδες που ακολούθησαν, οι δυο νέοι συνέχισαν να αντα- μώνουν σχεδόν καθημερινά. ΟΤζόνι άλλαξε τοωράριο λειτουργίας του ιατρείου του –έξι με εφτάμισι το απόγευμα ήταν αφιερωμένος στη Ζωή και στις συζητήσεις τους–, και αυτή ξεροστάλιαζε να μα- γειρεύει και να προετοιμάζει μες στα άγρια μεσάνυχτα ή αξημέρω- τα, ώστε να έχει ένα δίωρο, και ούτε καν, ελεύθερο να βρεθεί μαζί του. Όμως και οι δύο, από την επόμενη κιόλας μέρα του πρώτου τους ραντεβού, θεωρούσαν αδιανόητο να μη βρεθούν, υπήρχε μια τεράστια έλξη μεταξύ τους, που τους διέλυε και τους ξανασυνέθετε την ίδια στιγμή. Μέσα στο διάστημα αυτό, η Ζωή δούλεψε πολύ με τον εαυτό της και έκανε μεγάλη πρόοδο, ξεπερνώντας το θέμα «φτωχός = καλός – πλούσιος = κακός», κάτι που είχε φροντίσει να της εμπνεύσει η μάνα της και δυστυχώς εκείνη είχε πιστέψει ότι επαληθεύτηκε, με τον χειρότερο τρόπο μάλιστα, τότε με τον Νικολά.