Η μεγάλη πομπή

Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΟΜΠΗ 11 Στην αρχή του, στον Άγιο Δημήτριο, καθώς υψώνεται γύρω του ένας μεγάλος λόφος, το ρέμα φτάνει ίσαμε έξι ή επτά μέτρα βάθος. Κατηφορίζοντας προς την περιοχή της Γέφυρας, ο λόφος χαμηλώνει, φαρδαίνουν οι όχθες κι άξαφνα συναντάς δύο τρία σπιτόπουλα σκαλωμένα πλάι στην κοίτη. Το τελευταίο από αυτά είναι ένα ασπροσοβα- ντισμένο κτίσμα στην αριστερή όχθη, με τη μικρή του αυ- λή κλεισμένη από μια μάντρα. Στο πίσω μέρος του σπι- τιού υπάρχει ένας κήπος με συρμάτινο φράχτη και στον κήπο μέσα έχει χτιστεί ένα δωμάτιο χωριστό, από κυματι- στά φύλλα ελενίτ, με στέγη από κεραμίδια. Το σπιτάκι ακολουθεί εντελώς την κλίση του εδάφους και τα δωμά- τιά του, φτιαγμένα το ένα πλάι στο άλλο, στέκουν σε δια- φορετικό ύψος το καθένα. Όπως καμία γραμμή και καμία επιφάνειά του δεν είναι ίσιες, όπως τα παράθυρα μοιά- ζουν να γέρνουν και οι τοίχοι αλλού φουσκώνουν κι αλλού βουλιάζουν, όπως τα κεραμίδια κολλημένα σε ακανόνι- στες σειρές έχουνε πάρει με τον καιρό να σκεβρώνουν, όπως η φύση ολόγυρα απλώνει τα λεπτά πλοκάμια και τις κληματίδες της προς το παράνομο κτίσμα, σπέρνοντας αγριάδα μέσα στα αυλάκια των κεραμιδιών, φυτρώνοντας παράσιτα στην ποδιά των τοίχων και στις ρωγμές του σο- βά, καθώς η υγρασία προσθέτει τις δικές της σκιές στο λευκό επίχρισμα του ασβέστη – το σπιτάκι μοιάζει γεννη- μένο από την ίδια την ύλη που το τριγυρνάει: μια αναφο- μοίωτη νησίδα ενός είδους ζωής που ο κόσμος γύρω έχει πια ξεχάσει. Απέναντι από το ρέμα, ο ασφαλτόδρομος είναι το σύ- νορο δύο κόσμων που μοιάζουν αγεφύρωτα χωρισμένοι.