Μάρτυς μου ο Θεός

Yπάρχουν τεσσάρων ειδών αφεντικά: οι πετυχημένοι, οι χρεωμένοι, τα καθοίκια και οι τρελοί. Εγώ έπεσα στο τέταρ- το. Πολλές φορές μου μίλαγε και σκεφτόμουνα ότι δεν ήξε- ρε αν είχε απέναντί του εμένα ή κάποιον που μου έμοιαζε. Δηλαδή αν ήμουνα ο Χρυσοβαλάντης –ο υπάλληλος και φίλος–ή ο δίδυμος αδερφός μου. Μόνο που δεν έχω δίδυμο αδερφό, δύο αδερφές έχω. Έτσι και τύχαινε να συναντηθούμε στην είσοδο της εται- ρείας, μου έλεγε «τρέχα να με προλάβεις!» κι ορμούσε στο ασανσέρ κι όπως ανέβαινε μου φώναζε «μην κλέβεις!» και μ’ έβαζε ν’ ανεβαίνω τρέχοντας οχτώ ορόφους, μετρώντας δυνατά τα εκατόν σαράντα τέσσερα σκαλιά και ούρλιαζε μέσα απ’ το ασανσέρ: «Πιο δυνατά, ρε χοντρέ! Δεν έχεις ψυχή μέσα σου;» Η εταιρεία του έκλεισε τέλη του ’80 κι έμεινα άνεργος στα καλά καθούμενα. Δούλευα κοντά του έντεκα χρόνια αλλά δυστυχώς πιάστηκα απροετοίμαστος, ενώ οι υπόλοιποι συ- νάδελφοί μου έκαναν εργασιακό μάρκετινγκ για μήνες και