Η κυρία Νταλογούεϊ

[ 27 ] εντελώς ανάστατα. Αλλά τώρα τους είχε αγγίξει τοφτερό του µυστηρίου · είχαν ακούσει τη φωνή της εξουσίας · το πνεύµα της θρησκείας είχε απλωθεί παντού µε τα µάτια σφιχτά κα- λυµµένα και τα χείλη να χάσκουν ορθάνοιχτα. Αλλά κανένας δεν ήξερε τίνος ήταν τοπρόσωποπου είχαν δει. Ήταν τοπρό- σωπο του Πρίγκιπα της Ουαλίας, της Βασίλισσας, του Πρω- θυπουργού; Τίνος πρόσωπο ήταν; Δεν ήξερε κανείς. ΟΈντγκαρΤζ. Γουότκις, µε την κουλούρα µε τις µολυβδο- ταινίες γύρωαπ’το µπράτσο του, είπε δυνατά µε οξφορδιανή προφορά: «Το αυτοκίνητο του Πρωθυπουργού» – αστειευό­ µενος φυσικά. Ο Σέπτιµους Γουόρεν Σµιθ, ο οποίος διαπίστωσε πως δεν µπορούσε να περάσει, τον άκουσε. ΟΣέπτιµους Γουόρεν Σµιθ, τριάντα ετών περίπου, µε πρό- σωπο χλωµό, µύτη ράµφος, καφέ παπούτσια και φθαρµένο αδιάβροχο, µε αχνοκάστανα µάτια κι εκείνο το φοβισµένο βλέµµα που κάνει τους ξένους να φοβούνται κι αυτοί. Ο κόσµος έχει σηκώσει το µαστίγιό του · πού θα πέσει άραγε; Τα πάντα είχαν ακινητοποιηθεί. Οβόµβος απ’τις µηχανές των αυτοκινήτων χτυπούσε ακανόνιστα, σαν παλµός που δονεί ένα σώµα ολόκληρο. Ο ήλιος έγινε εξαιρετικά καυτός, επειδή το αυτοκίνητο είχε σταµατήσει έξωαπ’τη βιτρίνα του Μάλµπερις · ηλικιωµένες κυρίες στο πάνω µέρος των ανοι- χτών λεωφορείων άνοιξαν τα µαύρα οµπρελίνα τους · άνοι- ξε κι ένα πράσινο οµπρελίνο εδώ, ένα κόκκινο οµπρελίνο