Κοχυλάκι, εσύ δε φταις!

5 Συνέβαινε πάντα; Ναι, συνέβαινε πάντα! Η διαφορά με το σήμερα είναι πως, στο πλαίσιο της γενικότερης απενε- χοποίησης της σεξουαλικής ζωής των ανθρώπων, απομακρύνεται σιγά σιγά από τον μανδύα του ταμπού και οτιδήποτε αφορά την κακοποίησή της. Ζούμε σε μια εποχή όπου έχουμε αναπτύξει την ενσυναίσθηση απέναντι σε κακοποιητικά γε- γονότα. Επικοινωνούμε περισσότερο οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας και αναγνωρίζουμε το παιδί ως υποκείμενο δικαιωμάτων περισσότερο από πριν. Με αυτό τον τρόπο, ήδη έχουμε ξεκινήσει τη διαδικασία εξάλειψης αυτής της μορφής βίας, αφού μιλώντας για τα γεγονότα που συμβαίνουν στην κοινωνία ή σε κάθε μικροκοινωνία, κλείνουμε έναν φαύλο κύκλο επανάληψής της. Γιατί συμβαίνει; Ο ρόλος της σεξουαλικής αγωγής Αφαιρώντας την ψυχοπαθολογία του θύτη, ο οποίος στις περισσότερες περιπτώσεις επανα- λαμβάνει έναν κύκλο βίας με σκοπό να «αυτοθεραπευτεί» και να βγει από τον ρόλο του θύμα- τος που έχει υπάρξει στο παρελθόν, αξίζει να επικεντρωθούμε σε έναν σημαντικό λόγο ο οποίος οδηγεί σε αυτό τον τρόπο κακοποίησης των παιδιών. Τα παιδιά δυσκολεύονται να κατανοήσουν πως έχουν το δικαίωμα να πουν «όχι» σε έναν ενήλικα, ακόμα και για το σώμα τους, καθώς η χρήση της λέξης «όχι» είναι απαγορευμέ- νη ή ελάχιστα υπολογίσιμη. Συχνά ως γονείς/εκπαιδευτικοί, θέλοντας να δημιουργήσουμε ένα σύστημα αξιών για εκείνα, παραβλέπου- με τα δικά τους «θέλω». Τους επιβάλλουμε ποιον θα αγαπάνε και ποιον όχι «Είναι ο παππούς σου, πρέπει να τον αγαπάς», ποιος επιτρέπεται να τα αγγίζει και ποιος όχι «Έχεις λείψει πολύ στη θεία σου, πήγαινε να σε φιλήσει», με ποιους θα κά- νουν παρέα, με τι παιχνίδια θα παίξουν, ποιο επάγγελμα θα