ΕΝΑ ΤΡΕΝΟ ΤΡΕΧΕΙ ΜΕΣ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ
57
τέσσερις παλλακίδες πιστές μέχρι θανάτου, άλλοι τέσσερις ευνούχοι και δεκατέσ-
σερις υπηρέτες. Και εκτός από τον αγαπημένο του σκύλο, τον άφησαν να πάρει
μαζί του και τρεις από τις γάτες που ζούσαν μαζί του στο παλάτι, τη μεγάλη του
αδυναμία, που τώρα ησυχάζουν στα κλουβιά τους.
Λίγοι άνθρωποι στριμωγμένοι σε καθίσματα, πρόχειρα γιατάκια, ακόμη και
στο δάπεδο, που δείχνουν να λαγοκοιμούνται ή να σκέφτονται.
Και ξαφνικά οι οδυνηρές παρακρούσεις του Αβδούλ Χαμίτ έγιναν εφιαλτικές.
Όσο στην πόλη μαίνονταν οι οδομαχίες και τα ανάκτορα του Γιλδίζ τραντά-
ζονταν συθέμελα και απειλούνταν από τα βαριά γερμανικά τηλεβόλα, ο τούρκος
σουλτάνος μάθαινε, παρακολουθούσε, υπολόγιζε την πορεία και την εξέλιξη των
πραγμάτων. Ύστερα συσκεπτόταν με όσους του είχαν απομείνει, έστελνε κατα-
σκόπους να του φέρουν καινούργια μαντάτα, έψαχνε να βρει λύσεις. Στο τέλος
όταν τον κυρίευαν οι αδυσώπητοι και οδυνηροί φόβοι για τη ζωή του, τους έδιωχνε
όλους και σήκωνε ψηλά τα χέρια του σε μια ύστατη επίκληση σωτηρίας από το
υπέρτατο ον, που μόνο αυτό ήξερε και κανόνιζε τα όσα μέλλει γενέσθαι.
Ο εφιάλτης ήρθε λίγο αργότερα και του έκοψε τα γόνατα. Πολλές φορές ακόμη
και ο ίδιος δεν μπορούσε να ξεχωρίσει αν αυτό που ζούσε ήταν ένα κακό όνειρο,
ένα όραμα για το μέλλον που τον περίμενε ή μια πραγματικότητα από το μέλλον
που δεν θα αργούσε να πάρει σάρκα και οστά.
Ιδιαίτερα τα τελευταία βράδια που ο στρατός των Νεοτούρκων προχωρούσε
μέσα στην πόλη εκκαθαρίζοντας τη μια ύστερα από την άλλη τις φωλιές της χα-
μιτικής αντίστασης, ο εφιάλτης ήταν ξεκάθαρος, τρομακτικός, δυσοίωνος και συ-
νεπής στην ώρα του. Ο Χαμίτ πεταγόταν ουρλιάζοντας από το κρεβάτι πνιγμένος
στον ιδρώτα.
Εδώ και μέρες ο αρχιθαλαμηπόλος του και η αυγή τον έβρισκαν άυπνο, κουρα-
σμένο, δίπλα σε ένα από τα παράθυρα που έβλεπαν στον Βόσπορο, να προσπαθεί
να συνέλθει χαμένος στις σκέψεις του.