Το κήρυγμα της φωτιάς

[ 8 ] επανάληψη θα το έκανε πραγματικότητα. Την επόμενη άνοιξη παρατηρούσαμε προσεκτικά τους μίσχους στα σιτοχώραφα. Η πρώτη σοδειά φάνηκε να είναι γερή, με τα μακριά, χοντρά καρότα που ξεθάψαμε εκείνη τη χρονιά να αποτελούν αφορμή για πολλά χαχανητά μεταξύ των νεαρότερων εφήβων. Από το μικρό μου χωράφι μάζεψα ένα χοντρό σακί σκόρδα, που το κουβάλησα μέχρι το παζάρι στην αγκαλιά μου, σαν μωρό. Ολό- κληρη την άνοιξη παρακολουθούσα στα κοινά χωράφια το σι- τάρι να αναπτύσσεται, γερό και ψηλό. Οι μέλισσες ζάλιζαν τη λεβάντα πίσω από την καλύβα μου, ενώ στο εσωτερικό τα ράφια μου ήταν γεμάτα τρόφιμα. Όταν ήρθαν, η συγκομιδή ήταν στα μισά της. Πρώτα το αι- σθάνθηκα. Αν θέλω να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, είχα αρχίσει να το αισθάνομαι εδώ και μήνες. Τώρα όμως η διαίσθη- ση ήταν ξεκάθαρη, μια ξαφνική εγρήγορση που δε θα κατάφερ- να ποτέ να εξηγήσω στους μη Διορατικούς. Η αίσθηση πως κάτι μεταβάλλεται: σαν σύννεφο που σκεπάζει τον ήλιο ή σαν τον άνεμο που αλλάζει διεύθυνση. Ανασηκώθηκα, με το δρε- πάνι στο χέρι, και κοίταξα προς τον νότο. Όταν τελικά ακού- στηκαν οι φωνές από την άλλη άκρη του οικισμού, είχα αρχίσει ήδη να τρέχω. Καθώς η κραυγή υψώθηκε στον ουρανό και οι έξι καβαλάρηδες εμφανίστηκαν καλπάζοντας, οι υπόλοιποι άρχισαν να τρέχουν – δεν ήταν ασυνήθιστο οι Άλφα να κάνουν επιδρομές στους οικισμούς των Ωμέγα κλέβοντας οτιδήποτε είχε αξία. Εγώ όμως ήξερα τι έψαχναν. Όπως επίσης ότι ήταν μάλλον μάταιο να το βάλω στα πόδια. Επί έξι μήνες αγνοούσα την προειδοποίηση της μητέρας μου. Ακόμα και την ώρα που έσκυψα για να περάσω τον φράχτη και άρχισα να τρέχω με όλη μου τη δύναμη προς τις γεμάτες κοτρόνες παρυφές του οικι- σμού, ήξερα ότι θα με έπιαναν. Δεν επιβράδυναν σχεδόν καθόλου για να με αρπάξουν. Ένας