Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν

[ 26 ] έπεσε τυχαία το µάτι µου στον καθρέφτη ύστερα από µιας ολόκλη­ ρης µέρας ξεπάτωµα –ρούχα βρόµικα, νύχια ξεφλουδισµένα, µαλ­ λιά γεµάτα ξεραµένο χρώµα– και τσίριξα. Μόνο άλλη µια φορά είχα τέτοια όψη. Κάποιες εσοχές γύρωαπό την πόρτα ίσως έχουν ακόµη µια ρουµπι­ νί ανταύγεια. Βαθιά στις ραγάδες αυτών των ψευτο-αντικέ τού­ βλων µπορεί να γυαλίζουν ακόµη κάποιες πιτσιλιές που δεν κατά­ φερα να φτάσω µε τη σκάλα. Δεν το ξέρω. Το πούλησα το σπίτι. Μετά το αστικό δικαστήριο, δεν γινόταν αλλιώς. Περίµενα ότι θα δυσκολευόµουν πολύ να ξεφορτωθώ το ακίνη­ το. Σίγουρα οι προληπτικοί υποψήφιοι αγοραστές θα έκαναν πίσω όταν θα ανακάλυπταν ποιοι ήταν οι ιδιοκτήτες. Μόνο που αποδεί­ χτηκε για άλλη µια φορά πόσο λίγο γνώριζα την ίδια µου τη χώρα. Κάποτε µε είχες κατηγορήσει πως σπαταλούσα όλη µου την περιέρ­ γεια στα «βροµοκράτη του Τρίτου Κόσµου», ενώ είχα µπροστά στα µάτια µου τη χώρα που ήταν αναµφισβήτητα η πιο εκπληκτική αυ­ τοκρατορία στην ιστορία της ανθρωπότητας. Είχες δίκιο, Φράν­ κλιν. Δεν υπάρχει άλλη χώρα σαν αυτή. Αµέσως µόλις µπήκε στη λίστα το σπίτι, οι προσφορές άρχισαν να πέφτουν βροχή. Όχι επειδή οι ενδιαφερόµενοι δεν ήξεραν · επει­ δή ήξεραν. Το σπίτι µας πουλήθηκε πολύ παραπάνω από την αξία του – πάνω από 3 εκατοµµύρια δολάρια. Μέσα στην αφέλειά µου, δεν είχα αντιληφθεί ότι η ίδια η κακή του φήµη ήταν και το µεγαλύ­ τερο ατού του. Τριγυρίζοντας στο κελάρι µας, τα φιλόδοξα νέα ζευ­ γάρια προφανώς ονειρεύονταν ήδη την κορυφαία στιγµή του δεί­ πνου µε φίλους, όπου θα γιόρταζαν την αγορά του καινούργιου σπιτιού.