Η ιστορία ενός έρωτα

Ν Ι Κ Ο Λ Κ Ρ Α Ο Υ Σ 10 σε πακέτα. Από τα επτά βράδια της εβδομάδας, παραγγέλνω τα τέσσερα. Κάθε φορά που έρχεται, παίζω θέατρο – τάχα δεν βρί- σκω το πορτοφόλι μου. Το παιδί στέκει στην πόρτα κρατώντας τη λαδωμένη σακούλα, ενώ εγώ αναρωτιέμαι μήπως απόψε εί- ναι που θα φάω το τελευταίο μου σπρινγκ ρολ, θα πέσω στο κρε- βάτι και θα πάθω στον ύπνο μου καρδιακή προσβολή. Φροντίζω να με βλέπουν, να κάνω την παρουσία μου αισθη- τή. Καμιά φορά, όταν βγαίνω, αγοράζω χυμό ακόμα κι αν δεν δι- ψώ. Αν μάλιστα το μαγαζί έχει κόσμο, φτάνω σε σημείο να σκορ- πίσω τα ρέστα στο δάπεδο, κέρματα που κυλούν προς κάθε κα- τεύθυνση. Πέφτω στα γόνατα. Είναι μεγάλος κόπος για μένα να πέσω στα γόνατα, κι ακόμα πιο μεγάλος να ανασηκωθώ. Και όμως. Σίγουρα θα με περνάνε για βλήμα. Θα πάω στο κατάστημα με τα αθλητικά και θα πω: Σε αθλητικό παπούτσι τι έχετε ; Ο υπάλλη- λος θα περιεργαστεί το αξιοθρήνητο, γελοίο άτομό μου, και θα μου προτείνει το ένα και μοναδικό ζευγάρι Ρόκπορτ που υπάρχει, κάτι σε έξοχο λευκό. Όχι , θα πω, απ’ αυτά έχω , για να προχωρήσω έπειτα στο τμήμα των Ρίμποκ και να διαλέξω κάτι που δεν μοιάζει καν με παπούτσι, ίσως αδιάβροχα μποτίνια, και μάλιστα μέγεθος 42,5. Ο νεαρός θα με κοιτάξει πάλι, πιο προσεκτικά. Θα με περι- εργαστεί ώρα πολλή και επίμονα. Μέγεθος 42 , 5 θα επαναλάβω, σφίγγοντας το παπούτσι με την επένδυση δίχτυ. Θα κουνήσει τότε το κεφάλι του και θα πάει να τα φέρει και, ώσπου να γυρίσει, εγώ θα βγάζω τις κάλτσες μου. Θα διπλώνω τα μπατζάκια του παντελονιού μου, θα κοιτώ τα σαράβαλα πόδια μου και θα κυλή- σει ολόκληρο λεπτό μέσα σε αμηχανία, ώσπου να γίνει φανερό πως περιμένω απ’ αυτόν να μου φορέσει τα παπούτσια. Στην πραγματικότητα, δεν αγοράζω ποτέ. Το μόνο που θέλω είναι να μην πεθάνω μια μέρα όπου κανείς δεν θα μ’ έχει προσέξει.