Η θάλασσα στο χιόνι

10 ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΥΡΙΜΗ όπως μου δήλωσε και ο προϊστάμενος Δευτεροβάθ­ μιας, όταν πήγα να συμπληρώσω τα χαρτιά μου. Σκουπίζω με το χέρι μου το τζάμι που θόλωσε τελείως και νιώθω την παγωνιά να μου τρυπάει τα δάχτυλα. Το μόνο που ξεχωρίζω είναι γκρίζο, μου­ ντό γκρίζο και γυμνά, ξερά κλαδιά να τραυματίζουν με τις μύτες τους την πηχτή υγρασία. Σφηνωμένα στο μυαλό μου εκείνα τα ηλιόλουστα, φθινοπωρινά πρωινά να σουλατσάρω στην παραλία της πόλης μου κι ο ουρανός να ’ναι γαλάζιος, τόσο γαλάζιος που… Και τώρα πάλι μέσα φθινοπώρου, όμως χει­ μώνα μού θυμίζει περισσότερο, άγριο χειμώνα, από εκείνον που λίγες μόνο φορές τον συναντούσα στα μέρη μου · ερχόταν ξαφνικός και, σαν παράξενος επι­ σκέπτης, γρήγορα καταλάβαινε πόσο ξένος κι ανε­ πιθύμητος ήταν και χανόταν όπως ήρθε. Απότομα. Βγάζω από την τσάντα μου κάτι να τσιμπολογή­ σω. Οι ώρες στο λεωφορείο μου φαίνονται ατελείω­ τες. Χρόνια έχω να μπω σε ΚΤΕΛ. Από τότε που παιδί πήγαινα με τη γιαγιά στο χωριό. Τότε τα λεω­ φορεία μύριζαν ιδρώτα και κεφτεδάκια, τώρα ο χώ­ ρος μοιάζει αποστειρωμένος. Γέρνω το κεφάλι να κοιμηθώ αλλά γρήγορα πιάνομαι. Αλλάζω θέση και πάλι δεν βολεύομαι. Πώς θα είναι άραγε εκεί πά