Η λεία

Η Λ Ε Ι Α 17 Μάταια όμως. Από την καλύβα δεν ακουγόταν τίποτα. Πίσω της ακούγονταν μόνο τα βήματα του Θόριρ, του πυροσβέστη από τα σωστικά συνεργεία του Ρέικιαβικ, ένα υπόκωφο, κρουστό σούρ­ σιμο, καθώς οι μπότες του βυθίζονταν μέσα στο παχύ, αφράτο χιόνι, σπάζοντας την απόλυτη σιωπή. Τίποτα. Ακόμα κι ο άνεμος είχε κοπάσει. Θα έλεγε κανείς πως είχε εκτονώσει όλη του τη δύναμη στις πρόσφατες χιονοθύελλες. Τις τελευταίες εβδομάδες, τα χαμηλά βαρομετρικά δεν σταματούσαν να χορεύουν πάνω στον μετεωρολογικό χάρτη, μεταβάλλοντας με χάρη τις γραμμές του, καθώς το ένα διαδεχόταν το άλλο. Μετά τις ειδήσεις, η Γιο­ χάνα πάντα έκλεινε την τηλεόραση. Τι καινούργιο είχε εξάλλου να της πει το δελτίο καιρού που ακολουθούσε; Πάντα η ίδια ιστορία: τα ίδια καιρικά φαινόμενα έρχονταν, παρέρχονταν κι εναλλάσσονταν όλο τον χρόνο. «Νομίζω πως δεν υπάρχει λόγος ν’ ανησυχούμε» είπε ο Θόριρ, που στεκόταν τώρα στο πλάι της. «Δεν βλέπω χνάρια στο χιόνι και γύρω βασιλεύει απόλυτη ησυχία». Η Γιοχάνα δεν μίλησε. Δεν χρειαζόταν. Με το δάχτυλό της έδειξε το χιόνι στη βουνοπλαγιά, που σχημάτιζε ένα κοίλωμα, σαν λεκάνη, γύρω από την πεδιάδα που πλαισίωνε την έρημη καλύβα. «Τι λες γι’ αυτά εκεί;» Μέσα από το χιόνι ξεπρόβαλλαν δυο κέ­ ρατα ταράνδου. Ή τουλάχιστον έτσι έμοιαζαν. «Αυτά εκεί τι εί­ ναι; Κέρατα ή κλαδιά;» Ο Θόριρ σήκωσε αμήχανα τους ώμους του. Μέσα στο τσουχτε­ ρό κρύο και την πυκνή ομίχλη οι κινήσεις του δεν διακρίνονταν. Το ίδιο συνέβαινε και με τις κινήσεις της Γιοχάνα, όπως είχε παρατηρήσει νωρίτερα ο συνάδελφος από το σωστικό συνεργείο του Χορτναφγιόρδουρ. «Δεν έχω ιδέα. Πάντως άνθρωπος δεν είναι». Η Γιοχάνα δεν απάντησε. Δεν είχε τίποτα να προσθέσει. «Πρώτα όμως πρέπει να κοιτάξουμε καλύτερα σ’ εκείνο το κοί­ λωμα. Τόσο δρόμο κάναμε για να έρθουμε ως εδώ. Ποιος ξέρει;