Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων

h Κ άθοδοσ στη Φ ωλιά του κυριου Κ ουνελου 17 κήπος της βασίλισσας τραπέζι, και όταν γύρισε πίσω για να το πάρει κατάλαβε πως, παρότι μπορούσε να το δει καθαρά ακουμπισμένο πάνω στο γυαλί, της ήταν πια εντελώς αδύνατον να το φτάσει! Επιχείρησε να σκαρφαλώσει στο ένα πόδι του τραπεζιού, εκείνο όμως γλιστρούσε τρομερά. Έτσι, ύστερα από πολλές προσπάθειες, κάθισε κάτω εξαντλη- μένη και ξέσπασε σε λυγμούς. «Έλα, λοιπόν, δε βγαίνει τίποτα με το να κλαις έτσι!» μάλωσε τον εαυτό της παίρ- νοντας ύφος αυστηρό. «Σε συμβουλεύω να σταματήσεις αμέσως». Αν και δεν τις ακολουθούσε καθόλου, η Αλίκη συνήθιζε να δίνει πολύ καλές συμ- βουλές στον εαυτό της και, μερικές φόρες, τον μάλωνε τόσο έντονα που της έρχονταν δάκρυα στα μάτια. Θυμόταν μάλιστα, ότι μια φορά είχε δοκιμάσει να χαστουκίσει το μάγουλό της, γιατί είχε κάνει ζαβολιά σε μια παρτίδα κροκέ όπου έπαιζε εναντίον του εαυτού της (αυτό το περίεργο κορίτσι διασκέδαζε τρομερά όταν παρίστανε πως ήταν δυο διαφορετικά πρόσωπα). «Αλλά τώρα δεν έχει νόημα να προσποιούμαι ότι είμαστε δυο» σκέφτηκε η καημένη η Αλίκη «αφού είναι ζήτημα αν έχει μείνει αρκε- τή από εμένα, ώστε να φτιάχνεται ένα ολόκληρο άτομο!» Εκείνη τη στιγμή, το βλέμμα της στάθηκε σ’ ένα μικρό κουτάκι ακουμπισμένο κάτω από το τραπέζι. Το άνοιξε και βρήκε μέσα ένα πάρα πολύ μικρό κέικ με την εξής επιγραφή, γραμμένη όμορφα με κορινθιακή σταφίδα: ΦΑΕ ΜΕ «Εντάξει, θα το φάω» σκέφτηκε η Αλίκη. «Αν με κάνει να ψηλώσω, θα μπορέσω να πιάσω το κλειδί. Αν πάλι με κάνει να κοντύνω, τότε θα καταφέρω να συρθώ κάτω από την πόρτα. Όπως και να ’χει, θα πάω σ’ αυτό τον κήπο – και μετά βλέπουμε». Δάγκωσε ένα κομματάκι από το κέικ κι ύστερα σκέφτηκε γεμάτη αγωνία: «Προς τα πάνω ή προς τα κάτω;» κι ακούμπησε το χέρι της στο κεφάλι της, για να προσπα- θήσει να μαντέψει αν θα ανέβαινε ή θα κατέβαινε. Διαπίστωσε με απογοήτευση πως το ύψος της δεν άλλαζε, πράγμα που συμβαίνει τις πιο πολλές φορές όταν τρώμε κέικ. Εκείνη όμως είχε συνηθίσει τόσο πολύ να ζει απίστευτες καταστάσεις, που τα φυσιολογικά πράγματα της φαίνονταν πλέον ανιαρά και ανόητα. Με αποφασιστικό- τητα, λοιπόν, καταβρόχθισε το κέικ μέχρι και το τελευταίο ψίχουλο.