Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων

h Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων 16 να μαζευτεί σαν πτυσσόμενο τηλεσκόπιο. Αλλά αυτή τη φορά, βρήκε ένα μπουκα- λάκι… –«Δεν ήταν εδώ προηγουμένως, είμαι σίγουρη γι’ αυτό!» φώναξε η Αλίκη– με μια χάρτινη ετικέτα, όπου ήταν τυπωμένες με μεγάλα γράμματα οι λέξεις: ΠΙΕΣ ΜΕ Φυσικά είναι εύκολο να σου λένε: «Πιες με», αλλά δεν ήταν δυνατόν η φρόνιμη μικρή μας Αλίκη να υπακούσει χωρίς να σκεφτεί! «Πρώτα πρώτα θα κοιτάξω μήπως δω τη λέξη “Δηλητήριο” γραμμένη κάπου…» συλλογίστηκε, γιατί θυμήθηκε ότι είχε διαβάσει κάμποσες χαριτωμένες ιστοριούλες όπου γινόταν λόγος για παιδιά που είχαν καεί ζωντανά ή που τα είχαν κατασπαράξει άγρια θηρία ή που είχαν πάθει ένα σωρό συμφορές, κι αυτό γιατί είχαν ξεχάσει κάποιους βασικούς κανόνες που είχαν διδάξει οι φίλοι τους, όπως για παράδειγμα ότι η φωτιά καίει ή ότι αν κόψεις το δάχτυλό σου με μαχαίρι, αυτό αιμορραγεί. Η Αλίκη όμως γνώριζε πολύ καλά ότι το να πιει κανείς το περιεχόμενο ενός μπουκαλιού με την επιγραφή «Δηλητήριο» θα δημιουργούσε, αργά ή γρήγορα και χωρίς καμία αμφιβολία, σοβαρά προβλήματα. Ωστόσο, μη βλέποντας πουθενά γραμμένη τη λέξη «Δηλητήριο» η Αλίκη αποφά- σισε να πιει το υγρό και, καθώς ήταν απολαυστικό (στην πραγματικότητα θύμιζε ταυτόχρονα τη γεύση της κερασόπιτας, της κρέμας με βανίλια και του ανανά, ανα- κατεμένη με εκείνη της ψητής γαλοπούλας, της καραμέλας και του ζεστού, βουτυ- ρωμένου ψωμιού), το ήπιε μέχρι την τελευταία σταγόνα. «Τι περίεργη αίσθηση!» απόρησε αμέσως μετά. «Μάλλον μαζεύομαι σαν πτυσσό- μενο τηλεσκόπιο!» Και πράγματι, αυτό ακριβώς συνέβαινε: το ύψος της δεν ξεπερνούσε πλέον τα εί- κοσι πέντε εκατοστά. Το πρόσωπό της έλαμψε στη σκέψη ότι τώρα είχε το κατάλλη- λο μέγεθος για να διαβεί την πόρτα και να μπει στον όμορφο κήπο. Κάπως ανήσυχη όμως, περίμενε ακόμα μερικά λεπτά για να σιγουρευτεί πως δε θα μίκραινε άλλο, «γιατί βλέπετε» σκέφτηκε «θα μπορούσα στο τέλος να εξαφανιστώ εντελώς σαν το κερί, και σ’ αυτή την περίπτωση αναρωτιέμαι με τι θα έμοιαζα!». Ύστερα από λίγη ώρα και αφού δεν είχε συμβεί τίποτα νεότερο, κατευθύνθηκε με βήμα ζωηρό προς τον κήπο, όμως αλίμονο! Καημένη Αλίκη! Μόλις έφτασε μπρο- στά στην πόρτα, συνειδητοποίησε ότι είχε ξεχάσει το μικρό χρυσό κλειδί πάνω στο