Basic HTML Version
23
Η Λ Ι Α Κ Η Κ Α Τ Α Ι Γ Ι Δ Α
Ωραία, σκέφτηκε εκείνη. Οι φωτογραφίες θα είναι σίγουρα
καλές.
«Κατά τ’ άλλα η εκκλησία φαίνεται εντάξει. Πρώτη φορά
βρίσκομαι εδώ. Εκατοντάδες ημιδιαφανείς λάμπες φθορίου
στους τοίχους, στα σημεία που δεν είναι από μπετόν και γυαλί.
Πόσο να είναι το ύψος μέχρι την οροφή; Σίγουρα πάνω από
δέκα μέτρα. Πελώριοι φεγγίτες στην οροφή. Οι μπλε καρέκλες
είναι τοποθετημένες σε απολύτως ευθείες αράδες. Πόσοι άν-
θρωποι να χωράνε εδώ μέσα; Δύο χιλιάδες;»
«Συν τον εξώστη» απάντησε ο Σβεν-Έρικ.
Περιπλανιόταν παντού στον χώρο και σάρωνε με το βλέμμα
του τα πάντα, σαν ηλεκτρική σκούπα.
Η Άννα-Μαρία έκανε μεταβολή και περιεργάστηκε τον εξώ-
στη που δέσποζε πίσω της. Οι αυλοί του εκκλησιαστικού ορ-
γάνου ορθώνονταν στα ύψη μέχρι ν’ ανταμωθούν με το είδωλό
τους στους φεγγίτες. Ήταν ένα εντυπωσιακό θέαμα.
«Δεν υπάρχει και τίποτα άλλο να πούμε» πρόφερε με κά-
ποια διστακτικότητα τις λέξεις η Άννα-Μαρία, σαν να την κα-
θυστερούσε κάποια σκέψη από το υποσυνείδητο έτοιμη να ξε-
πηδήσει από κάποια καταπακτή των συλλαβών. Κάτι... κάτι με
απογοητεύει όταν κοιτάζω αυτά εδώ. Εκτός, βέβαια, από το
γεγονός ότι αυτός εδώ είναι το πιο κατακρεουργημένο πτώμα
που έχω δει...
«Εϊ, για δώστε προσοχή! Ο κύριος αναπληρωτής εισαγγε
λέας ανηφορίζει προς τα εδώ».
Ήταν ο Τόμι Ραντακίρε –ή μάλλον το κεφάλι του– που εμ-
φανίστηκε από την πόρτα.
«Και ποιος διάολος τον πήρε τηλέφωνο;» ρώτησε ο Σβεν-
Έρικ ενοχλημένος, αλλά ο Τόμι είχε ήδη εξαφανιστεί.
Η Άννα-Μαρία τον κοίταξε. Πριν από τέσσερα χρόνια, που
είχε γίνει προϊσταμένη, ο Σβεν-Έρικ δεν της μιλούσε και πολύ
το πρώτο εξάμηνο. Είχε νιώσει βαθιά προσβεβλημένος επειδή
εκείνη είχε πάρει τη θέση που διεκδικούσε και ο ίδιος. Και